| Dawkowanie |
Doustnie, indywidualnie. Dorośli. Maksymalna dawka dobowa wynosi 150 mg/dobę. Nadciśnienie tętnicze: początkowo 25-50 mg/dobę, w 2 dawkach podzielonych. Dawkę można stopniowo zwiększać, w odstępach co najmniej 2 tyg., do dawki 100-150 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych, aby osiągnąć docelowe ciśnienie krwi. Można stosować w monoterapii lub z innymi lekami przeciw nadciśnieniu, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnym. Podawanie kaptoprylu 1 na dobę może być właściwe w przypadku leczenia skojarzonego z tiazydowymi lekami moczopędnymi. U pacjentów z dużą aktywnością układu RAA (hipowolemia, nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, niewyrównana niewydolność serca) zaleca się rozpoczęcie leczenia pod ścisłym nadzorem lekarza od pojedynczej dawki 6,25 mg lub 12,5 mg. Następnie taką dawkę należy podawać 2 razy na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać do 50 mg na dobę, w 1 lub 2 dawkach podzielonych, a w razie konieczności do 100 mg w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Niewydolność serca: Należy rozpoczynać leczenie pod ścisłym nadzorem lekarza - początkowo - 12,5 mg 2 lub 3 razy na dobę. Zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej (75 mg-150 mg na dobę) należy przeprowadzać w zależności od reakcji pacjenta, stanu klinicznego i tolerancji leku, do dawki max. 150 mg na dobę w dawkach podzielonych. Dawkę należy zwiększać stopniowo, w odstępach co najmniej 2 tyg., aby ocenić reakcję pacjenta. Zawał mięśnia sercowego: Leczenie krótkotrwałe: należy rozpocząć w warunkach szpitalnych najszybciej jak to możliwe po wystąpieniu objawów podmiotowych i (lub) przedmiotowych, u pacjentów stabilnych hemodynamicznie. Początkowo należy podać dawkę próbną 6,25 mg, po 2 h - 12,5 mg, a po 12 h - 25 mg. Jeżeli u pacjenta nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych, począwszy od następnego dnia kaptopryl należy podawać w dawce 100 mg na dobę, w 2 dawkach podzielonych, przez 4 tyg. Pod koniec 4. tyg. leczenia należy ponownie ocenić stan pacjenta przed podjęciem decyzji o leczeniu w okresie po przebytym zawale mięśnia sercowego. Leczenie długotrwałe: jeżeli stosowania leku nie rozpoczęto w ciągu pierwszych 24 h od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego, zaleca się rozpoczęcie leczenia między 3 a 16 dobą po zawale, o ile wyrównano zaburzenia wymagające leczenia (stabilny stan hemodynamiczny i leczenie ewentualnego utrzymującego się niedokrwienia). Leczenie należy rozpocząć w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarza (szczególnie dotyczącym kontroli ciśnienia tętniczego), do osiągnięcia dawki 75 mg. Początkowa dawka musi być mała, szczególnie u pacjentów z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi w chwili rozpoczynania leczenia. Dawka początkowa wynosi 6,25 mg, następnie przez 2 doby podaje się 12,5 mg 3 razy na dobę, a następnie 25 mg 3 razy na dobę o ile nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych. Dawka zalecana w celu osiągnięcia skutecznego działania kardioprotekcyjnego w leczeniu przewlekłym wynosi 75-150 mg na dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych. W przypadku objawowego niedociśnienia, np. na skutek niewydolności serca, można zmniejszyć dawkę leków moczopędnych i (lub) innych podawanych jednocześnie leków rozszerzających naczynia krwionośne, w celu utrzymania stałej dawki kaptoprylu. Jeżeli jest to konieczne, dawkę należy dostosować do reakcji klinicznej pacjenta. Kaptopryl można podawać w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu zawału mięśnia sercowego, takimi jak leki trombolityczne, β-adrenolityczne i kwas acetylosalicylowy. Nefropatia w przebiegu cukrzycy typu I: Zalecana dawka dobowa wynosi 75-100 mg w dawkach podzielonych. Jeżeli wymagane jest dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego, można dodać inne leki przeciwnadciśnieniowe. Dzieci i młodzież: nie oceniono w pełni skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kaptoprylu, leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza; dawka początkowa wynosi 0,3 mg/kg mc. W przypadku pacjentów wymagających szczególnych środków ostrożności (dzieci z zaburzeniami czynności nerek, wcześniaki, noworodki i niemowlęta, ponieważ ich czynność nerek jest inna niż u dzieci starszych i dorosłych) należy stosować dawkę początkową wynoszącą 0,15 mg/kg mc. Zazwyczaj podaje się 3 razy na dobę, ale dawkę i odstęp między dawkami należy określić indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć lub wydłużyć przerwę między dawkami, gdyż lek jest wydalany głównie przez nerki. Jeżeli konieczne jest jednoczesne podawanie leków moczopędnych, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek zaleca się stosowanie diuretyków pętlowych (na przykład furosemidu) zamiast tiazydów moczopędnych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się następujące dawki dobowe: CCr >40 (ml/min/1,73 m2): dawka dobowa początkowa 25-50 mg, max. dawka dobowa 150 mg; CCr 21-40 (ml/min/1,73 m2): dawka dobowa początkowa 25 mg, max. dawka dobowa 100 mg; CCr 10-20 (ml/min/1,73 m2): dawka dobowa początkowa 12,5 mg, max. dawka dobowa 75 mg; CCr <10 (ml/min/1,73 m2): dawka dobowa początkowa 6,25 mg, max. dawka dobowa 37,5 mg. U pacjentów w podeszłym wieku z możliwym osłabieniem czynności nerek i zaburzeniami dotyczącymi innych narządów, należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od mniejszej dawki początkowej - 6,25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od uzyskiwanych wartości ciśnienia tętniczego; należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę. Sposób podania. Można podawać przed, podczas i po posiłku. Linia podziału na tabl. ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki. |
