| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Dzieci. Zaburzenia wzrostu związane z niewystarczającym wydzielaniem hormonu wzrostu, zespołem Turnera lub przewlekłą niewydolnością nerek. Zaburzenia wzrostu (obecny wzrost poniżej -2,5 SD i wzrost standaryzowany wzrostem rodziców poniżej -1 SD) u dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego (SGA), masą urodzeniową i (lub) długością urodzeniową poniżej -2 SD, które nie odrobiły niedoboru wzrostu (HV SD poniżej 0 w ostatnim roku) do wieku 4 lat lub później. Zespół Pradera-Williego w celu zwiększenia wzrostu i poprawy budowy ciała (zmniejszenie masy tkanki tłuszczowej). Rozpoznanie zespołu Pradera-Williego powinno być potwierdzone przez odpowiednie badania genetyczne. Dorośli. Terapia zastępcza u dorosłych z wyraźnym niedoborem hormonu wzrostu. Niedobór hormonu wzrostu nabyty w wieku dorosłym: ciężki niedobór hormonu wzrostu w wieku dorosłym definiuje się na podstawie stwierdzonej patologii podwzgórzowo-przysadkowej i stwierdzonego niedoboru co najmniej jednego hormonu przysadkowego innego niż prolaktyna. U pacjentów z tym zaburzeniem należy wykonać jeden dynamiczny test diagnostyczny w celu rozpoznania lub wykluczenia niedoboru hormonu wzrostu. Niedobór hormonu wzrostu nabyty w dzieciństwie: pacjenci z niedoborem hormonu wzrostu w dzieciństwie w wyniku wrodzonych, genetycznych, nabytych lub idiopatycznych przyczyn. U pacjentów z niedoborem GH o początku w dzieciństwie należy ponownie ocenić zdolność wydzielniczą hormonu wzrostu po zakończeniu wzrostu. U pacjentów z dużym prawdopodobieństwem przetrwałego niedoboru GH, tj. z wrodzonej przyczyny lub niedoboru GH wtórnego do choroby lub urazu przysadki/podwzgórza, stężenie insulinopodobnego czynnika wzrostu I (IGF-I) w teście SDS <- 2 po leczeniu hormonem wzrostu przez co najmniej 4 tygodnie należy uznać za wystarczający dowód głębokiego niedoboru GH. Wszyscy pozostali pacjenci będą wymagali testu IGF-I i jednego testu stymulacji hormonu wzrostu. |
| Dawkowanie |
Rozpoznanie choroby oraz leczenie preparatem powinni prowadzić lekarze z odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem w diagnostyce i leczeniu pacjentów ze wskazaniami do stosowania leku. Dawkowanie i schemat podawania leku powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Podskórnie (miejsca podawania leku należy zmieniać w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia lipoatrofii). Dzieci. Niedobór wzrostu związany z niewystarczającym wydzielaniem hormonu wzrostu u dzieci: 0,025 - 0,035 mg/kg mc./dobę lub 0,7 - 1,0 mg/m2 pc./dobę; dawkę w razie potrzeby można zwiększyć. W sytuacji, gdy niedobór hormonu wzrostu trwa w wieku dojrzewania leczenie należy kontynuować do osiągnięcia całkowitego rozwoju somatycznego (np. układ ciała, masa kostna). Jednym z celów terapeutycznych w okresie przejściowym jest monitorowanie osiągnięcia prawidłowej masy kostnej definiowanej jako wskaźnikowy punkt T >-1 (np. standaryzowany dla średniej masy kostnej osób dorosłych, uwzględniając płeć i grupę etniczną, mierzony za pomocą absorpcji promieniowania X o dwóch energiach). Jako pomoc w ustaleniu dawkowania należy posługiwać się informacjami dotyczącymi pacjentów dorosłych zamieszczonymi poniżej. Zespół Pradera-Williego u dzieci, w celu zwiększenia wzrostu i poprawy budowy ciała: 0,035 mg/kg mc./dobę lub 1,0 mg/m2 pc./dobę; maksymalna dawka wynosi 2,7 mg/m2 pc./dobę; leku nie należy stosować u dzieci, które rosną mniej niż 1 cm rocznie lub z prawie zamkniętymi strefami wzrostu nasad kości długich. Niedobór wzrostu w przebiegu zespołu Turnera: 0,045 - 0,050 mg/kg mc./dobę lub 1,4 mg/m2 pc./dobę. Niedobór wzrostu w przewlekłej niewydolności nerek: 1,4 mg/m2 pc./dobę, co odpowiada w przybliżeniu dawce 0,045 - 0,050 mg/kg mc./dobę; dawkę można zwiększyć jeżeli tempo wzrastania pacjenta jest niezadowalające; po półrocznym okresie leczenia dawkowanie może wymagać modyfikacji. Zaburzenia wzrostu u dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego (SGA): 0,035 mg/kg mc./dobę lub 1 mg/m2 pc./dobę do momentu osiągnięcia ostatecznego wzrostu; leczenie należy przerwać po pierwszym roku terapii, jeżeli tempo wzrostu jest mniejsze niż +1 SD; leczenie należy również przerwać jeśli szybkość wzrostu wynosi mniej niż 2 cm/rok i jeśli, o ile konieczne jest potwierdzenie, wiek kostny wynosi powyżej 14 lat (dziewczynki) lub powyżej 16 lat (chłopcy), co odpowiada momentowi zamknięcia chrząstek nasadowych. Dorośli. Niedobór hormonu wzrostu u osób dorosłych: u pacjentów, którzy kontynuują terapię hormonem wzrostu po dziecięcym niedoborze GH, zalecana dawka do wznowienia leczenia wynosi 0,2–0,5 mg na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać lub zmniejszać zgodnie z indywidualnymi wymaganiami pacjenta określonymi na podstawie stężenia IGF-I. U pacjentów z niedoborem GH nabytym w wieku dorosłym dawka początkowa wynosi od 0,15 do 0,3 mg/dobę, dawkę należy stopniowo zwiększać w zależności od indywidualnych potrzeb, ustalonych na podstawie oznaczenia stężenia IGF-I w surowicy. Należy dążyć do uzyskania stężenia IGF-I w zakresie 2 SD od wartości średniej standaryzowanej wobec wieku. Pacjentom z prawidłowym stężeniem IGF-I w momencie rozpoczynania leczenia należy podawać hormon wzrostu aż do podwyższenia jego stężenia do górnych wartości zakresu normy, bez przekraczania 2 SD. Przy ustalaniu dawki można też się kierować odpowiedzią kliniczną i występowaniem działań niepożądanych. Uznaje się, że istnieją pacjenci z niedoborem GH, u których nie normalizuje się poziom IGF-I pomimo dobrej odpowiedzi klinicznej, a zatem nie wymagają zwiększania dawki. Dobowa dawka podtrzymująca rzadko przekracza 1,0 mg na dobę. U kobiet mogą być wymagane wyższe dawki niż u mężczyzn, przy czym u tych ostatnich stwierdza się z czasem wzrost wrażliwości na IGF-I. Oznacza to, że istnieje ryzyko, iż u kobiet, zwłaszcza otrzymujących doustną estrogenoterapię zastępczą, leczenie będzie niewystarczające, a u mężczyzn z kolei zbyt intensywne. Dlatego co 6 miesięcy należy sprawdzać, czy dawkowanie hormonu wzrostu zostało ustalone na właściwym poziomie. Ponieważ prawidłowa, fizjologiczna produkcja hormonu wzrostu zmniejsza się z wiekiem, może zmniejszyć się zapotrzebowanie na lek. U pacjentów w wieku powyżej 60 lat, leczenie należy rozpocząć od dawki od 0,1 do 0,2 mg na dobę i stopniowo zwiększać w zależności od indywidualnego zapotrzebowania pacjenta. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Dawka podtrzymująca u tych pacjentów rzadko przekracza 0,5 mg na dobę. |
