| Dawkowanie |
Doksorubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego, mającego duże doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Dożylnie. W celu uniknięcia kardiomiopatii zaleca się, aby otrzymana w ciągu życia całkowita, skumulowana dawka doksorubicyny (w tym leków pochodnych, takich jak daunorubicyna) nie przekroczyła 450-550 mg/m2 pc. U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka kardiotoksyczności (nadciśnienie tętnicze od >5 lat, choroba wieńcowa, uszkodzenie zastawek lub mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek >70 lat, wcześniejsze stosowanie leków alkilujących, jednoczesne stosowanie leków kardiotoksycznych, radioterapia śródpiersia i mięśnia sercowego) nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej >400 mg/m2 pc. Dawka doksorubicyny zależy od wskazania, schematu dawkowania, stanu ogólnego i wcześniejszego leczenia pacjenta. Zalecana dawka w monoterapii wynosi 60-75 mg/m2 pc. raz na 3 tyg.; w terapii skojarzonej (jednocześnie z innymi środkami przeciwnowotworowymi o nakładającej się toksyczności, takimi jak duże dawki dożylne cyklofosfamidu lub związkami pochodnymi antracyklin, takimi jak daunorubicyna, idarubicyna i (lub) epirubicyna): 30-60 mg/m2 pc. co 3 - 4 tyg. U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki (np. w przypadku immunosupresji, podeszłego wieku), dawka alternatywna wynosi 15-20 mg/m2 pc. raz w tyg. W przypadku niewydolności nerek z GFR <10 ml/min należy podać 75 % obliczonej dawki. W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć: stężenie bilirubiny we krwi 20-50 µmol/l - podać 50% obliczonej dawki; stężenie bilirubiny we krwi >50 µmol/l - podać 25% obliczonej dawki. W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami. U dzieci może być konieczne zmniejszenie dawki, ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej. Roztwór podaje się przez cewnik swobodnie trwającego wlewu dożylnego 0,9% roztworu NaCl do wstrzykiwań lub 5% roztworu glukozy do wstrzykiwań w ciągu 2 -15 min. Technika ta minimalizuje ryzyko zakrzepowego zapalenia żył lub wynaczynienia poza żyłę. Nie zaleca się wykonywania bezpośredniego wstrzyknięcia dożylnego, ze względu na możliwość wynaczynienia. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać wlew; igłę należy pozostawić wkłutą w żyle na krótki czas, po czym usunąć ją po aspiracji krwi. Należy rozpocząć wlew dożylny deksrazoksanem nie później niż 6 h po wynaczynieniu. Jeśli deksrazoksan jest przeciwwskazany do stosowania, zaleca się miejscowe zastosowanie 99% dimetylosulfotlenku w miejscu o polu 2 razy większym niż miejsce podania, po czym powtarzać to 3 razy na dobę przez okres co najmniej 14 dni. Jeśli to konieczne, należy rozważyć opracowanie chirurgiczne rany. Ze względu na antagonistyczne działanie, w miejscu wynaczynienia należy położyć okład z lodu po zastosowaniu dimetylosulfotlenku. U pacjentów otrzymujących deksrazoksan w celu leczenia wynaczynienia indukowanego antracyklinami nie wolno stosować dimetylosulfotlenku. Dopęcherzowo. W miejscowym leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się podanie we wlewce do pęcherza moczowego dawki 30-50 mg w 25-50 ml 0,9% roztworu NaCl do wstrzykiwań. Optymalne stężenie wynosi 1 mg/ml. Zwykle roztwór należy utrzymywać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 h. W tym czasie pacjenta należy obracać o 90st. co 15 min. W celu uniknięcia zbędnego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów przez 12 h przed leczeniem (co powinno zmniejszyć objętość wytwarzanego moczu do około 50 ml/h). Wlewka może być powtarzana w odstępach od jednego tygodnia do jednego miesiąca, w zależności od tego, czy leczenie jest terapeutyczne, czy profilaktyczne. |
