| Dawkowanie |
Dożylnie, z szybkością nie większą niż 3 IU/kg mc./min, maksymalnie 210 IU/min, ok. 8 ml/min. Dawkowanie czynnika oraz czas trwania terapii substytucyjnej zależy od stopnia zaawansowania choroby, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz od stanu klinicznego chorego. Wielkość dawki oraz częstość jej podawania powinny być obliczone dla każdego pacjenta indywidualnie. Odstępy między dawkami powinny być dostosowane do wartości okresu półtrwania poszczególnych czynników krzepnięcia należących do zespołu protrombiny. Dawkę indywidualną określa się w oparciu o regularne oznaczanie aktywności w osoczu poszczególnych czynników krzepnięcia, lub na podstawie wyników badań laboratoryjnych ogólnie określających działanie zespołu protrombiny (INR) oraz poprzez ciągłe monitorowanie stanu klinicznego pacjenta. Leczenie i profilaktyka okołooperacyjna krwawień podczas leczenia antagonistami witaminy K. Dawka leku zależy od wartości wskaźnika INR oznaczonego przed rozpoczęciem leczenia oraz od wartości wskaźnika INR, którą pacjent ma uzyskać - wartość wyjściowa INR 2,0-3,9: przybliżona dawka 1 ml/kg mc. (przybliżona dawka 25 IU cz. IX/kg mc.); INR 4,0-6,0: przybliżona dawka 1,4 ml/kg mc. (przybliżona dawka 35 IU cz. IX/kg mc.); INR >6,0: przybliżona dawka 2 ml/kg mc. (przybliżona dawka 50 IU cz. IX/kg mc.). Zaleca się aby nie przekraczać maksymalnej pojedynczej dawki 5000 IU cz. IX. Normalizacja zaburzeń hemostazy spowodowanych stosowaniem antagonistów witaminy K jest zwykle osiągana w ciągu 30 min po iniekcji i utrzymuje się ok. 6-8 h. Jednak, efekt działania witaminy K, jeżeli została równocześnie zastosowana, jest zwykle osiągnięty w ciągu 4-6 h. Dlatego też, powtarzanie leczenia ludzkimi czynnikami krzepnięcia zespołu protrombiny nie jest zwykle konieczne w przypadku, kiedy witamina K została podana. W czasie leczenia należy monitorować wartość wskaźnika INR, ponieważ może on ulegać wahaniom na różnych etapach leczenia.
Krwawienia i profilaktyka okołooperacyjna u pacjentów z wrodzonym niedoborem czynników krzepnięcia należących do zespołu protrombiny, w przypadku, kiedy preparat pojedynczego czynnika krzepnięcia nie jest dostępny. Wyliczenie wymaganej dawki koncentratu czynników krzepnięcia zespołu protrombiny ustala się w oparciu o badania kliniczne. 1 IU cz. IX/kg mc. należy spodziewać się wzrostu aktywności cz. IX w osoczu o 1,3% (0,013 IU/ml) w stosunku do normy; 1 IU cz. VII/kg mc. powoduje wzrost aktywności cz. VII w osoczu o 1,7% w stosunku do normy (0,017 IU/ml); 1 IU cz. II/kg mc. zwiększa aktywność cz. II w osoczu o 1,9% w stosunku do normy (0,019 IU/ml); 1 IU cz. X/kg mc. zwiększa aktywność cz. X w osoczu o 1,8% w stosunku do normy (0,018 IU/ml). Aktywność czynnika krzepnięcia w osoczu jest wyrażana procentowo (w stosunku do prawidłowego osocza ludzkiego) lub w jednostkach międzynarodowych (zgodnie z międzynarodowym standardem dla konkretnego czynnika krzepnięcia w osoczu). Jedna jednostka międzynarodowa (IU) aktywności czynnika krzepnięcia jest równa aktywności tego czynnika zawartego w 1 ml prawidłowego osocza ludzkiego. Na przykład, obliczenie wymaganej dawki czynnika X opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 IU cz. X na kg masy ciała zwiększa aktywność osoczowego cz. X o 0,018 IU/ml. Wymagane dawkowane obliczane jest przy użyciu następującego wzoru: Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost aktywności cz. X [IU/ml] x 56, gdzie 56 (ml/kg) jest odwrotnością obserwowanej skuteczności. W przypadku, kiedy stan pacjenta ulega poprawie, tę wartość należy użyć do obliczenia dawki. |
