| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Jako pojedynczy środek znieczulenia ogólnego u dzieci i dorosłych do krótkotrwałych zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych, niewymagających zwiotczenia mięśni szkieletowych. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego przed zastosowaniem innych środków znieczulających. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami znieczulającymi. Szczególne rodzaje zastosowań lub typy zabiegów: jeżeli bardziej wskazane jest podanie domięśniowe; chirurgiczne opracowanie ran, bolesne opatrunki, przeszczepy skóry u pacjentów poparzonych i inne zabiegi chirurgiczne obejmujące powłoki ciała; niektóre zabiegi neurologiczne, radiodiagnostyczne i leczenie u dzieci, wymagające unieruchomienia; jeżeli kontrola drożności dróg oddechowych jest trudna. Uwaga: Ketamina powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności w zabiegach chirurgicznych obejmujących gardło, krtań lub tchawicę, ponieważ zwiększa wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczo-oskrzelowej oraz niedostatecznie hamuje odruchy gardłowe i krtaniowe. |
| Dawkowanie |
Dożylnie, domięśniowo. Wszystkie dawki podane są w przeliczeniu na ketaminę - zasadę. Dorośli, osoby w podeszłym wieku (>65 lat) oraz dzieci. U pacjentów w podeszłym wieku ketamina może być stosowana sama lub w skojarzeniu z innymi środkami znieczulającymi. U pacjentów z marskością wątroby lub innymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki. Przygotowanie do zabiegu. 1. Preparat jest bezpieczny podczas podawania jako jedyny środek znieczulający u pacjentów będących na czczo. Pacjent powinien być na czczo przynajmniej przez 6 h przed podaniem znieczulenia. Stosowanie ketaminy jest możliwe u pacjentów niebędących na czczo, jeśli według oceny lekarza korzyści z zastosowania produktu przewyższają potencjalne ryzyko. 2. Ketamina zwiększa wydzielanie śliny; przed podaniem znieczulenia z odpowiednim wyprzedzeniem należy podać atropinę, hioscynę lub glikopyrrolat, lub inny lek zmniejszający wydzielanie śliny. 3. Midazolam, diazepam, lorazepam lub flunitrazepam stosowane jako premedykacja, lub środki wspomagające ketaminę zmniejszają częstość negatywnych objawów wybudzania z narkozy. Początek i czas trwania znieczulenia. Dawkę należy dostosować do potrzeb danego pacjenta. Ze względu na szybki początek działania leku po podaniu dożylnym, pacjent powinien znajdować się w pozycji podpartej. Dawka dożylna 1-2 mg/kg mc. zazwyczaj powoduje znieczulenie do operacji w czasie 0,5-1 min po wstrzyknięciu, a działanie znieczulające utrzymuje się najczęściej przez 5-10 min. Dawka domięśniowa 10 mg/kg mc. zazwyczaj powoduje znieczulenie do operacji w czasie 3-4 min po wstrzyknięciu, a działanie znieczulające utrzymuje się najczęściej przez 12-25 min. Odzyskiwanie świadomości następuje stopniowo. Preparat stosowany jako jedyny środek znieczulający. Infuzja dożylna. Ketalar 10: nie zaleca się rozcieńczania preparatu . Ketalar 50: do infuzji stosuje się zazwyczaj roztwór zawierający 1 mg katminy/ml w 5% roztworze glukozy lub w 0,9% roztworze chlorku sodu. W przypadku, gdy konieczne jest ograniczenie płynów, zawartość 1 fiolki preparatu Ketalar 50 można dodać do 250 ml płynu do infuzji, otrzymując stężenia ok. 2 mg ketaminy/ml. Całkowita dawka wprowadzająca do znieczulenia w postaci do infuzji wynosi 0,5-2 mg/kg mc. Znieczulenie można podtrzymać poprzez podawanie powolnego wlewu tj. 10-40 µg/kg mc./min (ok. 1-3 mg/min). Szybkość infuzji zależy od reakcji pacjenta oraz odpowiedzi na znieczulenie. Dawka może zostać zmniejszona w przypadku stosowania środka blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe o długim czasie działania. Dawkowanie w położnictwie. W położnictwie, w przypadku porodu naturalnego lub poprzez cesarskie cięcie, zalecane są dawki 0,2-1 mg/kg mc. w podaniu dożylnym. Jednakże, brak jest danych na temat podtrzymującej dawki ketaminy stosowanej w infuzji w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek. Podawanie przerywane. Podawanie dożylne. Początkowa dawka ketaminy podawana dożylnie może wynosić 1-4,5 mg/kg mc. Przeciętna dawka konieczna do uzyskania znieczulenia do zabiegu chirurgicznego trwającego 5-10 min wynosi 2,0 mg/kg mc. Zaleca się, by dożylne podawanie roztworu ketaminy wykonywać powoli (przez 60-120 s). Szybsze podanie preparatu może spowodować depresję oddechową oraz zwiększenie ciśnienia tętniczego. Podawanie domięśniowe. Początkowa dawka może wynosić 6,5-13 mg/kg mc., najczęściej 10 mg/kg mc. Niska początkowa dawka domięśniowa 4 mg/kg mc. była stosowana w mniej bolesnych zabiegach diagnostycznych. Dawka 10 mg/kg mc. zapewnia zazwyczaj 12 do 25 min okresu znieczulenia do zabiegu chirurgicznego. Dawkowanie w położnictwie. Brak jest danych na temat stosowania domięśniowego ketaminy w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek. Podtrzymywanie znieczulenia. Zmniejszenie głębokości znieczulenia objawia się oczopląsem, ruchami w odpowiedzi na bodziec oraz wydawaniem dźwięków. Znieczulenie podtrzymuje się poprzez podawanie dodatkowych dawek ketaminy dożylnie lub domięśniowo (brak jest danych na temat podtrzymującej dawki ketaminy stosowanej w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek). Każda dodatkowa dawka podtrzymująca wynosi dla wybranej drogi podtrzymywania od 1/2 do całej dawki zalecanej przy wprowadzeniu do znieczulenia tą drogą, niezależnie od drogi podania dawki wprowadzającej. Im wyższa była całkowita podana dawka preparatu, tym dłużej potrwa odzyskiwanie świadomości po znieczuleniu. Podczas znieczulenia mogą występować nieświadome oraz toniczno-kloniczne ruchy kończyn. Ruchy te nie wskazują na nieodpowiednią głębokość znieczulenia i nie oznaczają konieczności podania dodatkowej dawki leku znieczulającego. Preparat jako środek wprowadzający do znieczulenia przed zastosowaniem innych leków ogólnie znieczulających. Wprowadzenie do znieczulenia uzyskuje się przez dożylne lub domięśniowe podanie pełnej dawki ketaminy określonej powyżej. Jeśli ketaminę podano dożylnie a główny lek znieczulający charakteryzuje powolne działanie, konieczne może być podanie drugiej dawki ketaminy w ciągu 5 do 8 minut po dawce początkowej. Jeśli ketaminę podano domięśniowo a główny lek znieczulający charakteryzuje szybkie działanie, podanie głównego leku znieczulającego można opóźnić do 15 min po wstrzyknięciu ketaminy. Preparat stosowany z innymi środkami znieczulającymi. Ketaminę można kojarzyć z powszechnie stosowanymi lekami znieczulającymi o działaniu ogólnym i miejscowym pod warunkiem utrzymania odpowiedniej wymiany oddechowej. Zakres dawek ketaminy stosowanej jednocześnie z innymi lekami znieczulającymi jest na ogół podobny do podanego powyżej; drugi lek znieczulający może jednak niekiedy pozwolić na zmniejszenie dawki ketaminy. Postępowanie podczas wybudzania pacjenta ze znieczulenia. Po zakończeniu zabiegu należy pacjenta obserwować, zapewnić mu spokój i w razie potrzeby monitorować parametry życiowe. Jeśli podczas wybudzania u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy majaczenia przy odzyskiwaniu świadomości, należy rozważyć podanie diazepamu (5 do 10 mg iv. u dorosłych). W celu przerwania ciężkich reakcji podczas wychodzenia ze znieczulenia można podać nasenną dawkę tiobarbitalu (50 do 100 mg iv.). W razie zastosowania któregokolwiek z tych leków okres wybudzania pacjenta może ulec wydłużeniu. Szczególne grupy pacjentów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z marskością wątroby lub innymi zaburzeniami czynności wątroby. |
