| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Leczenie wielu stanów nowotworowych, w tym: raka piersi, raka żołądka, raka jajnika, drobnokomórkowego raka płuca (u pacjentów uprzednio nieleczonych). Stwierdzono korzystne działanie epirubicyny podawanej dopęcherzowo w leczeniu: brodawczakowego raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego, raka przedinwazyjnego (in situ) pęcherza moczowego, w profilaktyce nawrotów powierzchownego raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej. |
| Dawkowanie |
Dożylnie. Dorośli. Monoterapia: 60-90 mg/m2 pc. wstrzykując w ciągu 5-10 min, co 21 dni w zależności od obrazu morfologicznego krwi i czynności szpiku kostnego u pacjenta. W razie pojawienia się objawów toksyczności, jak np. ciężkiej neutropenii / gorączki neutropenicznej oraz małopłytkowości (które mogą utrzymywać się do 21. dnia terapii), może być konieczna modyfikacja dawki lub opóźnienie podania następnej dawki. Dawki wysokie: rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony) - 120 mg/m2 pc. w dniu 1., co 3 tyg.; rak piersi w leczeniu uzupełniający pacjentek z wczesnym stadium raka piersi i zajętymi węzłami chłonnymi - zalecane dawki wahają się od 100 mg/m2 pc. do 120 mg/m2 pc. co 3-4 tyg. U pacjentów z zaburzeniem czynności szpiku kostnego spowodowanym wcześniejszą chemioterapią i (lub) radioterapią, podeszłym wiekiem lub nowotworowym naciekiem szpiku kostnego zaleca się podawanie mniejszych dawek (60-75 mg/m2 pc. lub 105-120 mg/m2 pc. w schematach dla dużych dawek). Całkowitą dawkę przewidzianą na cykl leczenia można podzielić na 2-3 kolejne dni. W leczeniu wysokodawkowym, epirubicynę należy podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego przez 5-10 min lub w postaci infuzji trwającej do 30 min. Leczenie skojarzone: należy odpowiednio zmniejszyć dawkę epirubicyny w razie stosowania z innymi lekami cytotoksycznymi - zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m2; rak żołądka: 50 mg/m2. W leczeniu raka drobnokomórkowego płuca stosować dawkę jak przy monoterapii (120 mg/m2). Rak piersi: 100-120 mg/m2 pc.; mniejsze dawki (60-75 mg/m2 pc lub 105-120 mg/m2 pc. w schematach dla dużych dawek) są zalecane u pacjentów z zaburzoną czynnością szpiku kostnego. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby: dawkę należy zmniejszyć w zależności od stężenia bilirubiny i retencji bromosulftaleiny (BSF) - stężenie bilirubiny 1,4-3,0 mg/100 ml i BSF 9-15%: 50% normalnej dawki; stężenie bilirubiny >3,0 mg/100 ml, aktywność AspAT > 4 x GGN: zmniejszenie dawki o 75%. Jesli stężenie bilirubiny i retencja BSF są nadal zwiększone, zalecana jest 1/4 zwykłej dawki. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Należy rozważyć podawanie mniejszych dawek początkowych u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Ccr w surowicy > 450 µmol/L). Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności epirubicyny u dzieci. Sposób podania. Lek podawać we wlewie dożylnym z 0,9% chlorkiem sodu lub 5% glukozą przez 5-10 min. Dopęcherzowo. Brodawczakowaty rak pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego: cotygodniowe podawanie 50 mg (w 25-50 ml roztworu soli lub jałowej wody destylowanej) powtarzane co 8 tygodni; w przypadku toksyczności miejscowej (chemiczne zapalenie pęcherza moczowego) zaleca się zmniejszenie jednostkowej dawki do 30 mgl. Rak in situ: dawkę można zwiększyć do 80 mg w zależności od indywidualnej tolerancji u pacjenta. W profilaktyce nawrotów po przezcewkowej resekcji powierzchniowych guzów cotygodniowe wlewki po 50 mg powtarzane co 4 tygodnie, a następnie comiesięczne wlewki tej samej dawki przez okres do 1. roku. Roztwór należy utrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 h. Aby zapobiec niepożądanemu rozcieńczeniu przez mocz, pacjentowi należy zakazać przyjmowania płynów przez 12 h przed wprowadzeniem roztworu. Podczas podania leku może być wskazana rotacja miednicy pacjenta w celu lepszego kontaktu roztworu z błoną śluzową pęcherza moczowego. |
