| Dawkowanie |
Doustnie. Dawkowanie należy ustalać indywidualnie w zależności od stanu klinicznego pacjenta, nasilenia choroby i reakcji pacjenta na leczenie. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Dawki powinny być wielokrotnością 10 mg. Przewlekła niewydolność kory nadnerczy: 20 do 30 mg na dobę, czasami podawane razem z 4-6 g chlorku sodu lub 50-300 µg fludrokortyzonu na dobę. Dzieci i młodzież: w przewlekłej niewydolności kory nadnerczy dawka powinna wynosić w przybliżeniu 0,4-0,8 mg/kg mc./dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych, w zależności od indywidualnego zapotrzebowania każdego pacjenta. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem objawów mogących świadczyć o konieczności dostosowania dawki, w tym zmian w obrazie klinicznym pacjenta wynikających z remisji lub nasilenia choroby, indywidualnej odpowiedzi na preparat i wpływu sytuacji stresowych (np. operacji, zakażenia, urazu). Podczas sytuacji stresowych konieczne może być tymczasowe zwiększenie dawki. Aby uniknąć wystąpienia niedoczynności kory nadnerczy i (lub) nawrotu choroby podstawowej, preparat należy stopniowo odstawiać. W przypadku gdy konieczna jest natychmiastowa pomoc, w celu ratowania życia należy zastosować lek podawany pozajelitowo, który zawiera rozpuszczalną postać hormonu kory nadnerczy i wykazuje działanie w ciągu kilku minut po podaniu (np. fosforan deksametazonu sodu). Szczególne grupy pacjentów. Podczas stosowania, szczególnie długotrwałego, u osób w podeszłym wieku należy wziąć pod uwagę poważniejsze konsekwencje powszechnie występujących działań niepożądanych kortykosteroidów, zwłaszcza osteoporozy, cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, podatności na zakażenia i ścieńczenia skóry. Anestezjolodzy powinni być poinformowani o stosowaniu przez pacjenta obecnie lub w przeszłości kortykosteroidów. Sposób podania. Tabletki można przyjmować w trakcie posiłków lub niezależnie od nich. Tabletki można podzielić na równe dawki. |
