| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Złośliwy międzybłoniak opłucnej: lek w skojarzeniu z cisplatyną jest przeznaczony do stosowania u nieleczonych wcześniej chemioterapią pacjentów z nieoperacyjnym złośliwym międzybłoniakiem opłucnej. Niedrobnokomórkowy rak płuca: lek w skojarzeniu z cisplatyną jest wskazany, jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa. Lek w monoterapii jest wskazany do stosowania, jako leczenie podtrzymujące u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa, u których nie nastąpiła progresja choroby bezpośrednio po zakończeniu chemioterapii opartej na pochodnych platyny. Lek w monoterapii jest wskazany do stosowania, jako leczenie drugiego rzutu u pacjentów, z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa. |
| Dawkowanie |
Dożylnie. Dorośli. W skojarzenu z cisplatyną. Dawka zalecana pemetreksadu: 500 mg/m2 pc. podawane we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w pierwszym dniu każdego 21-dniowego cyklu. Dawka zalecana cisplatyny to 75 mg/m2 pc., podawane we wlewie dożylnym trwającym 2 h, ok 30 min. po zakończeniu wlewu pemetreksedu, w pierwszym dniu każdego 21-dniowego cyklu leczenia. Pacjentowi należy podać leki przeciwwymiotne oraz płyny w odpowiedniej ilości przed i (lub) po podaniu cisplatyny. Monoterapia pemetreksadem. U pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, poddawanych wcześniej chemioterapii zalecana dawka to 500 mg/m2 pc., podawane we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w I dniu każdego 21-dniowego cyklu leczenia. Schemat premedykacji. W celu ograniczenia częstości występowania i nasilenia reakcji skórnych, w dniu poprzedzającym podanie pemetreksedu, jak również w dniu podania preparatu i następnego dnia, pacjentowi należy podać kortykosteroid. Dawka kortykosteroidu powinna odpowiadać dawce 4 mg deksametazonu, podawanego doustnie 2 razy na dobę. W celu ograniczenia objawów toksyczności, pacjenci otrzymujący pemetreksed muszą również otrzymywać suplementację witaminową. Pacjentom należy codziennie podawać doustnie kwas foliowy lub produkt wielowitaminowy zawierający kwas foliowy (od 350 do 1000 µg). W ciągu 7 dni poprzedzających podanie pierwszej dawki pemetreksedu, pacjent powinien przyjąć co najmniej 5 dawek kwasu foliowego; kwas foliowy należy także podawać przez cały cykl leczenia i przez 21 dni po podaniu ostatniej dawki pemetreksedu. W tygodniu poprzedzającym przyjęcie pierwszej dawki pemetreksedu, a następnie co 3 cykle leczenia pacjenci muszą także otrzymywać domięśniowo witaminę B12 (1000 µg). Kolejne wstrzyknięcia witaminy B12 można wykonywać w dniu podania pemetreksedu. Monitorowanie stanu pacjenta. Każdorazowo przed podaniem dawki pemetreksedu należy przeprowadzić ocenę stanu pacjenta wykonując pełną morfologię krwi, w tym oznaczenie wzoru odsetkowego krwinek białych (rozmaz) i liczby płytek krwi. Przed każdym podaniem chemioterapii należy wykonać badania krwi, aby ocenić czynności nerek i wątroby. Warunkiem umożliwiającym rozpoczęcie każdego cyklu chemioterapii są następujące wartości parametrów laboratoryjnych: bezwzględna liczba neutrofilów ≥1500 komórek/mm3, liczba płytek krwi ≥100 000 komórek/mm3, klirens kreatyniny ≥ 45 ml/min. Bilirubina całkowita ≤1,5 razy górna granica normy, fosfataza zasadowa, AspAT, AlAT ≤3 razy górna granica normy. U pacjentów z przerzutami guza do wątroby dopuszczalne są wartości aktywności fosfatazy zasadowej, AspAT i AlAT ≤5 razy górna granica normy. Modyfikacja dawki. Decyzję o modyfikacji dawki przed rozpoczęciem kolejnego cyklu chemioterapii należy podejmować na podstawie najniższych wartości parametrów morfologii krwi oznaczonych podczas poprzedniego cyklu lub największego nasilenia objawów toksyczności, przy którym nie wystąpiły zmiany w obrazie krwi. Rozpoczęcie kolejnego cyklu można opóźnić, by w ten sposób umożliwić normalizację stanu zdrowia pacjenta. Po uzyskaniu odpowiedniej poprawy stanu pacjenta należy kontynuować leczenie zgodnie z następującymi zasadami: gdy najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów <500/mm3 i najmniejsza liczba płytek ≥ 50 000 /mm3 należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy najmniejsza liczba płytek <50 000/mm3, bez względu na to jaka jest najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy najmniejsza liczba płytek <50 000/mm3 której towarzyszy krwawienia, bez względu na to, jaka jest najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów należy podać 50% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny). Jeżeli wystąpią objawy toksyczności ≥3. st., inne niż zmiany w obrazie krwi (z wyjątkiem toksyczności neurologicznej), należy przerwać stosowanie pemetreksedu, aż do powrotu ocenianych parametrów do wartości sprzed leczenia lub niższych. Leczenie należy ponownie rozpocząć zgodnie z wytycznymi: gdy występują wszelkie objawy toksyczności 3. lub 4. st., z wyjątkiem zapalenia błon śluzowych należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy występuje biegunka wymagająca hospitalizacji (niezależnie od stopnia ciężkości) lub biegunka 3. lub 4. st. należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy wytępuje zapalenie błon śluzowych 3. lub 4. stopnia należy podać 50% poprzedniej dawki pemetreksedu i 100% poprzedniej dawki cisplatyny. W przypadku toksyczności neurologicznej, dawkę pemetreksedu i cisplatyny należy dostosować zgodnie z następującymi zaleceniami: gdy występi 0-1 st. toksyczności należy podać 100% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy występi 2 st. toksyczności należy podać 100% poprzedniej dawki pemetreksedu i 50% poprzedniej dawki cisplatyny. Leczenie należy przerwać, jeżeli po dwukrotnym zmniejszeniu dawki u pacjenta wystąpią objawy toksyczności hematologicznej lub niehematologicznej 3. lub 4. st. Leczenie należy przerwać natychmiast, jeżeli wystąpią objawy toksyczności neurologicznej 3. lub 4. st. Szczególne grupy pacjentów. U osób w wieku 65 lat lub starszych nie ma potrzeby zmniejszania dawki, z wyjątkiem zaleceń ustalonych dla wszystkich pacjentów. gdyż badania kliniczne nie wskazują, aby u osób w podeszłym wieku ryzyko działań niepożądanych było większe niż u osób poniżej 65. roku życia. Stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe w leczeniu złośliwego międzybłoniaka opłucnej i niedrobnokomórkowego raka płuca. Nie stwierdzono konieczności zmiany dawkowania u osób z CCr. ≥45 ml/min, z wyjątkiem zaleceń ustalonych dla wszystkich pacjentów; dane dotyczące stosowania pemetreksedu u pacjentów z CCr. <45 ml/min są niewystarczające, dlatego nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Nie wykazano związku między aktywnością AspAT, AlAT, całkowitym stężeniem bilirubiny a farmakokinetyką pemetreksedu, lecz nie przeprowadzano osobnych analiz dla podgrup pacjentów z objawami zaburzeń czynności wątroby jak np. zwiększenie stężenia bilirubiny >1,5 razy górna granica normy i (lub) zwiększenie aktywności aminotransferaz >3 razy górna granicy normy (u pacjentów bez przerzutów nowotworu do wątroby) lub >5 razy górna granicy normy (u pacjentów z nowotworem przerzutowym wątroby). Sposób podania. Lek należy podawać we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w I dniu każdego 21-dniowego cyklu. Pemetreksed może być podawany jedynie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej. |
