| Dawkowanie |
Dożylnie. Wybór odpowiedniego stężenia mannitolu, dawkowanie oraz szybkość wlewu zależy od wieku, masy ciała i stanu klinicznego pacjenta oraz od stosowanego jednocześnie leczenia. Dorośli i młodzież. Ostra niewydolność nerek: 50-200 g mannitolu (330-1320 ml) w ciągu 24 h, z zaleceniem nieprzekraczania dawki jednorazowej 50 g mannitolu (330 ml). W większości przypadków do uzyskania właściwej reakcji wystarczy dawka 50-100 g mannitolu/dobę (330-660 ml). Szybkość podawania zazwyczaj jest dostosowywana do utrzymania przepływu moczu na poziomie, co najmniej 30–50 ml/ h. Wyłącznie w sytuacjach krytycznych, maksymalna szybkość wlewu może wynosić 200 mg/kg mc. podane w infuzji w ciągu 5 min. Po 5 min. szybkość wlewu należy dostosować do utrzymania wypływu moczu przynajmniej 30-50 ml/h, przy dawce maksymalnej 200 g/24 h. Oliguria lub zaburzenie czynności nerek. Należy najpierw podać dawkę testową ok. 200 mg mannitolu/ kg mc. (1,3 ml/kg) we wlewie trwającym 3-5 min. Np dla pacjenta o mc. 70 kg: ok. 100 ml 15% roztworu. Reakcję na dawkę testową można uznać za odpowiednią, jeżeli przez 2–3 h wydalane jest przynajmniej 30–50 ml moczu/h. Jeżeli reakcja nie jest odpowiednia, można podać kolejną dawkę testową. Jeżeli nie uzyska się odpowiedniej reakcji na drugą dawkę testową, należy przerwać podawanie mannitolu i ponownie ocenić stan zdrowia pacjenta gdyż mogło dojść do trwałej niewydolności nerek. Zmniejszenie ciśnienia śródczaszkowego, objętości mózgowej i ciśnienia śródgałkowego. Zazwyczaj podawana dawka wynosi 1,5-2 g/kg mc. (10–13 ml/kg mc.) we wlewie trwającym 30 -60 min. W przypadku stosowania przed operacją, dawkę preparatu należy podać 1-1,5 h przed zabiegiem chirurgicznym, w celu uzyskania maksymalnego efektu. Pobudzanie eliminacji toksycznych substancji wydalanych przez nerki w przypadku zatrucia. W przypadku wymuszonej diurezy dawkę mannitolu należy dostosować w celu utrzymania wydalania moczu na poziomie co najmniej 100 ml/h. Należy dążyć do dodatniego bilansu płynów wynoszącego 1–2 l. Można podać wstępną dawkę nasycającą ok. 25 g (165 ml). Dzieci i młodzież. W niewydolności nerek dawka testowa powinna wynosić 200 mg mannitolu/kg mc. (1,3 ml/kg mc.) w ciągu 3-5 min. Dawka lecznicza wynosi 0,5-1,5 g/kg mc. (3 ml-10 ml/kg mc.). W razie konieczności dawkę tę można powtórzyć 1-2 razy, zachowując odstęp 4-8 h. Przy zwiększonym ciśnieniu śródczaszkowym i śródgałkowym, tę dawkę można podać w ciągu 30-60 min., podobnie jak u pacjentów dorosłych. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku, tak jak u dorosłych, dawkowanie zależy od mc., stanu klinicznego i biologicznego pacjenta oraz od stosowanego jednocześnie leczenia. Zakres zazwyczaj podawanych dawek jest taki sam, jak u dorosłych, 50-200 g mannitolu/24 h (330-1320 ml/dobę) z zaleceniem nieprzekraczania dawki jednorazowej 50 g mannitolu (330 ml). Ze względu na możliwość występowania początkowego stadium niewydolności nerek, należy uważnie ocenić stan pacjenta przed ustaleniem dawki. Sposób podania. Roztwór jest przeznaczony do podawania dożylnego przez jałowy i apirogenny sprzęt. Roztwór należy podawać do dużych żył obwodowych lub najlepiej do żyły centralnej. Szybki wlew do żył obwodowych może być szkodliwy. Stosować zestaw do podawania z filtrem końcowym na linii, ze względu na możliwość wytrącania się kryształów mannitolu oraz stosować technikę aseptyczną. Przed podaniem należy sprawdzić obecność kryształów; jeżeli kryształy są widoczne, należy je rozpuścić przez ogrzanie roztworu do 37oC, a następnie delikatne wymieszanie. Przed ponowną kontrolą obecności kryształów i użyciem, schłodzić roztwór do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. |
