| Dawkowanie |
Dożylnie. Dorośli. Krótkotrwałe leczenie krwawienia z żylaków przełyku. Terlipresynę podaje się w leczeniu ratunkowym ostrego krwawienia z żylaków przełyku, do czasu dostępności terapii endoskopowej. Dalsze stosowanie terlipresyny w leczeniu żylaków przełyku jest zwykle leczeniem uzupełniającym do hemostazy endoskopowej. Dawka początkowa wynosi 1-2 mg (5-10 ml roztworu), podawane w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. W zależności od masy ciała pacjenta, dawkę można dostosować w następujący sposób: mc. poniżej 50 kg: 1 mg (5 ml); mc. 50-70 kg: 1,5 mg (7,5 ml); mc. powyżej 70 kg: 2 mg (10 ml). Dawka podtrzymująca: po podaniu początkowego wstrzyknięcia, dawkę można zmniejszyć do 1 mg co 4-6 h. Przybliżona wartość maksymalnej dawki dobowej leku wynosi 120 µg octanu terlipresyny/kg mc. Leczenie należy ograniczyć do 2-3 dni, odpowiednio do przebiegu choroby. Wstrzyknięcie dożylne należy wykonywać w ciągu 1 minuty. Zespół wątrobowo-nerkowy typu 1. 1 mg we wstrzyknięciu dożylnym co 6 h przez co najmniej 3 dni. Jeśli po 3 dniach leczenia stężenie kreatyniny w surowicy krwi obniżyło się o mniej niż 30% w stosunku do wartości wyjściowej, należy rozważyć zwiększenie dawki do 2 mg co 6 h. Leczenie terlipresyną należy przerwać w przypadku braku odpowiedzi na leczenie (zdefiniowanego jako obniżenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi w dniu 7. mniejsze niż 30% w stosunku do wartości wyjściowej), lub u pacjentów z pełną odpowiedzią (stężenie kreatyniny w surowicy krwi mniejsze niż 1,5 mg/dl przez co najmniej 2 kolejne dni). W przypadku pacjentów wykazujących niepełną odpowiedź (obniżenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi co najmniej o 30% w stosunku do wartości początkowej, ale bez uzyskania wartości poniżej 1,5 mg/dl w dniu 7.), leczenie terlipresyną można kontynuować maksymalnie przez 14 dni. W większości badań klinicznych uzasadniających stosowanie terlipresyny w leczeniu zespołu wątrobowo-nerkowego, podawano jednocześnie ludzką albuminę w dawce 1 g/kg mc. w pierwszym dniu, a następnie w dawce 20-40 g/dobę. Zwykle czas trwania leczenia zespołu wątrobowo-nerkowego wynosi 7 dni, maksymalny, zalecany czas trwania leczenia wynosi 14 dni. Szczególne grupy pacjentów. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów w wieku powyżej 70 lat. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży, ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. Zespół wątrobowo-nerkowy typu 1. Należy unikać stosowania terlipresyny u pacjentów z zaawansowanym zaburzeniem czynności nerek, tj. z wyjściowym stężeniem kreatyniny w surowicy krwi ≥ 442µmol/l (5,0 mg/dl), chyba że przewidywane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko. Nie jest wymagane dostosowywanie dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby. Zespół wątrobowo-nerkowy typu 1. Należy unikać stosowania terlipresyny u pacjentów z ciężką chorobą wątroby, zdefiniowaną jako ostrą, nałożoną na przewlekłą niewydolność wątroby (ACLF) stopnia 3 i (lub) z liczbą punktów w skali MELD wynoszącą ≥39, chyba że przewidywane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko. Sposób podania. Podanie w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Wymaganą do podania objętość należy pobrać z fiolki za pomocą strzykawki. Zespół wątrobowo-nerkowy typu 1. Jako alternatywę do podawania w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (bolusie), terlipresynę można stosować w ciągłej infuzji dożylnej, rozpoczynając od dawki wynoszącej 2 mg octanu terlipresyny, podawanej przez 24 h i zwiększając ją do dawki maksymalnej 12 mg octanu terlipresyny, podawanej przez 24 h. Podawanie terlipresyny w postaci ciągłej infuzji dożylnej może wiązać się z mniejszą częstością występowania ciężkich działań niepożądanych niż po podaniu w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (bolusie). |
