| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Dorośli, dzieci i niemowlęta. Wstrząs anafilaktyczny (po wcześniejszym wstrzyknięciu adrenaliny). Obrzęk płuc spowodowany wdychaniem substancji toksycznych, takich jak: chlor, izocyjaniany, siarkowodór, fosgen, azot, ozon, a także w następstwie zachłyśnięcia sokiem żołądkowym lub wskutek tonięcia (podtopienia). Ciężki, ostry napad astmy. Obrzęk mózgu spowodowany przez guz mózgu, zabiegi neurochirurgiczne, ropień mózgu, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Ostre odrzucanie organu po przeszczepieniu nerki. Początkowe leczenie pozajelitowe rozległych, ostrych, ciężkich chorób skóry (pęcherzyca zwykła, erytrodermia, ostry wyprysk). Ostre choroby hematologiczne: autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, ostra plamica małopłytkowa. Zespół pozawałowy (zespół Dresslera) w przypadku ciężkich lub powtarzających się objawów, od 5. tyg. po zawale mięśnia sercowego i w sytuacji, kiedy inne leki nie są dostatecznie skuteczne. Ciężkie choroby zakaźne, stany toksyczne (np. w przebiegu gruźlicy, duru brzusznego), tylko wraz z dodatkowym odpowiednim leczeniem przeciwdrobnoustrojowym. Ostra niewydolność kory nadnerczy: przełom nadnerczowy. Pseudokrup. |
| Dawkowanie |
Dożylnie. Terapia glikokortykosteroidami rozpoczyna się na ogół dużymi dawkami podawanymi głównie pozajelitowo, jako część leczenia w nagłych wypadkach. W zależności od wskazań i ciężkości przypadku dawka początkowa utrzymywana jest jeszcze przez kilka dni, a następnie powoli zmniejszana (stopniowe odstawianie) lub redukowana do wymaganej dawki podtrzymującej, która może być podawana doustnie. Dawkowanie preparatu zależy od ciężkości choroby i indywidualnej reakcji pacjenta. Jako wytyczne dawkowania można przyjąć: Wstrząs anafilaktyczny (po wcześniejszym wstrzyknięciu adrenaliny). Po pierwszym dożylnym wstrzyknięciu adrenaliny (1 ml standardowo stosowanego roztworu adrenaliny 1:1000 rozcieńczyć do 10 ml roztworem soli fizjologicznej lub krwi i powoli wstrzykiwać niezbędną dawkę pod ścisłym nadzorem lekarza; ostrzeżenie: arytmia), podać dożylnie 1000 mg prednizolonu (u dzieci 250 mg) przez założony wenflon, a następnie podawać płyny uzupełniające i, w razie konieczności, zastosować sztuczną wentylację; wstrzyknięcia adrenaliny i prednizolonu mogą zostać powtórzone w razie potrzeby. Nie należy podawać preparatów zawierających wapń ani naparstnicę razem z adrenaliną. Obrzęk płuc spowodowany wdychaniem substancji toksycznych, a także w następstwie zachłyśnięcia sokiem żołądkowym lub wskutek tonięcia (podtopienia). Dawka początkowa 1000 mg prednizolonu dożylnie (u dzieci 10-15 mg/kg mc.), w razie konieczności powtórzyć po 6, 12 i 24 h. Następnie przez 2 dni po 150 mg na dobę i przez kolejne 2 dni po 75 mg prednizolonu na dobę w dawkach podzielonych dożylnie (u dzieci 2 mg/kg mc. i 1 mg/kg mc., odpowiednio). Po tym stopniowo odstawiać preparat, przechodząc na leczenie wziewne. Ciężki, ostry napad astmy. Dorośli: początkowo 100 do 500 mg prednizolonu dożylnie, następnie dalsze leczenie takimi samymi lub mniejszymi dawkami w około 6-godzinnych odstępach, po tym powolne zmniejszenie dawki do dawki podtrzymującej. U dzieci, w początkowej fazie, podać 2 mg prednizolonu/kg mc. dożylnie, następnie dawkę 1 do 2 mg/kg mc. co 6 h do uzyskania poprawy. Zaleca się jednoczesne podawanie leków rozszerzających oskrzela. Obrzęk mózgu. W przypadku profilaktyki lub leczenia ostrego obrzęku mózgu, początkowo 250 do 1000 mg prednizolonu dożylnie (jeśli nie można zastosować fosforanu deksametazonu jako początkowe leczenie pozajelitowe), później leczenie dawką 8 do 16 mg fosforanu deksametazonu dożylnie, w 2- do 6-godzinnych odstępach. Ostre odrzucanie organu po przeszczepieniu nerki. Oprócz terapii podstawowej podawać 1000 mg prednizolonu w postaci dożylnych pulsów, w zależności od ciężkości przypadku przez 3 do 7 kolejnych dni. Początkowe leczenie pozajelitowe rozległych, ostrych, ciężkich chorób skóry i ostre choroby hematologiczne: autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, ostra plamica małopłytkowa: 40-250 mg prednizolonu dożylnie, w indywidualnych przypadkach do 400 mg na dobę. Zespół pozawałowy (zespół Dresslera): 50 mg prednizolonu dożylnie na dobę jako dawka początkowa, następnie ostrożnie zmniejszać dawkę. Ciężkie choroby zakaźne, stany toksyczne (np. w przebiegu gruźlicy, duru brzusznego): 100-500 mg prednizolonu na dobę dożylnie (wraz z antybiotykoterapią). Ostra niewydolność kory nadnerczy: przełom nadnerczowy: 25-50 mg prednizolonu dożylnie jako dawka początkowa; w razie potrzeby kontynuować leczenie doustnie prednizonem lub prednizolonem, w razie potrzeby w skojarzeniu z mineralokortykosteroidem. Pseudokrup. Ciężkie postacie: natychmiast 3-5 mg/kg mc. dożylnie, w razie konieczności powtórzyć dawkę po 2-3 h. Sposób podania. Preparat można podawać w postaci bezpośredniego wstrzyknięcia dożylnego lub w infuzji, jednak preferowanym sposobem podania jest bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne. Preparat jest przeznaczony do jednokrotnego użycia natychmiast po rekonstytucji. W celu przygotowania gotowego do podania roztworu do wstrzykiwań należy bezpośrednio przed użyciem wstrzyknąć dołączony rozpuszczalnik (woda do wstrzykiwań) do ampułki lub fiolki z proszkiem i obracać aż do rozpuszczenia. Gotowy roztwór do wstrzykiwań jest zgodny w temperaturze pokojowej z następującymi standardowymi roztworami do infuzji: 5% roztwór glukozy; 0,9% roztwór chlorku sodu; roztwór Ringera. W przypadku przygotowywania wlewu, lek należy na początku rozpuścić w warunkach aseptycznych zgodnie z powyższą procedurą i następnie zmieszać z jednym z wymienionych roztworów do infuzji. Należy zapobiegać zanieczyszczeniu drobnoustrojami w trakcie przygotowania mieszaniny z roztworami do infuzji. W przypadku mieszania z roztworami do infuzji, należy przestrzegać informacji poszczególnych producentów dotyczących ich roztworów do infuzji, w odniesieniu do zgodności, przeciwwskazań, działań niepożądanych i interakcji. Preparatu nie należy mieszać z innymi lekami. |
