| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Dorośli. Leczenie objawowe zaburzeń lękowych (benzodiazepiny są wskazane wyłącznie, jeśli zaburzenie ma ciężką postać, powoduje niesprawność lub jest dla chorego przyczyną skrajnego dyskomfortu). Leczenie objawowe alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Dorośli i dzieci >6 lat: Leczenie objawowe skurczów mięśni szkieletowych (wywołanych stanem zapalnym mięśni i stawów, urazem), w tym skurczów wywołanych zaburzeniami górnego neuronu ruchowego (np. porażenie mózgowe, paraplegia, a także atetoza oraz zespół uogólnionej sztywności). |
| Dawkowanie |
Doustnie. Dawkę należy dostosować indywidualnie do choroby. Leczenie należy rozpocząć od najniższej skutecznej dawki, a następnie stopniowo zwiększać dawkę do uzyskania optymalnego efektu. Czas trwania leczenia zaburzeń lękowych powinien być jak najkrótszy. Pacjenta należy regularnie badać, aby ocenić potrzebę dalszego leczenia, zwłaszcza w przypadku ustąpienia objawów. Zasadniczo leczenie nie może trwać dłużej niż 8-12 tyg. (łącznie z okresem zmniejszania dawki). W niektórych przypadkach konieczne może być przedłużenie leczenia poza okres maksymalny; w takiej sytuacji nie należy tego robić bez ponownej oceny stanu pacjenta przez specjalistę. Skuteczność długotrwałego leczenia (>6 mies.) nie była oceniana w systematycznych badaniach klinicznych. Dorośli. Zaburzenia lękowe: 10 mg na dobę (2,5 mg rano i 2,5 mg w południe oraz 5 mg wieczorem). Alkoholowy zespół abstynencyjny: 10 mg 3 do 4 razy przez pierwsze 24 h, a następnie 5 mg 3-4 razy dziennie, według potrzeb. Leczenie spastyczności: 2-10 mg 3-4 razy na dobę. Dzieci i młodzież. Leczenie spastyczności u dzieci powyżej 6 lat i młodzieży: dzieci w wieku 6-12 lat: 5 mg 2 razy na dobę; dzieci w wieku 12-18 lat: 10 mg 2 razy na dobę. Nie zaleca się stosowania długookresowego. Z powodu potencjalnych problemów z połykaniem nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci poniżej 6 lat. Dla młodszych dzieci dostępne mogą być bardziej odpowiednie postacie farmaceutyczne leku. Lek wolno podawać dzieciom poniżej 6 lat wyłącznie na podstawie decyzji lekarza i w warunkach ścisłego nadzoru specjalisty (pediatry, neurologa, psychiatry, anestezjologa lub specjalisty intensywnej terapii), który ustali dawkę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpocząć od jak najniższej dawki (2-2,5 mg raz lub 2 razy na dobę) i stopniowo ją zwiększać, jeśli będzie to niezbędne i dobrze tolerowane. Na początku leczenia pacjentów tych należy regularnie badać, aby zminimalizować dawkę i (lub) częstość podawania, w celu uniknięcia przedawkowania w wyniku kumulacji leku. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek modyfikacja dawki nie jest zwykle konieczna, należy jednak zachować ostrożność. Benzodiazepin, których czynnymi metabolitami jest np. diazepam, należy unikać u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę i regularnie badać na początku leczenia, aby dostosować dawkę i (lub) częstość podawania, w celu uniknięcia przedawkowania w wyniku akumulacji leku. U pacjentów otyłych parametry kinetyczne leku ulegają zmianie. Pacjenci z otyłością wymagają znacznie dłuższego leczenia niż pacjenci o prawidłowej masie ciała, zanim wystąpi maksymalny efekt działania leku w trakcie terapii długookresowej. Podobnie efekt terapeutyczny i działania niepożądane, w tym objawy odstawienia, u pacjentów otyłych mogą trwać dłużej po przerwaniu dłuższego leczenia. Sposób podania. Lek należy zwykle przyjmować po południu lub wieczorem. |
