| Dawkowanie |
Podskórnie lub dożylnie. Dorośli. Rozpoczęcie leczenia u pacjentów nieleczonych prostacyklinami. Leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim w warunkach umożliwiających zapewnienie intensywnej opieki medycznej. Zalecana początkowa szybkość wlewu wynosi 1,25 ng/kg mc./min. Jeśli dawka początkowa nie jest dobrze tolerowana, szybkość wlewu należy zmniejszyć do 0,625 ng/kg mc./min. Dostosowanie dawkowania. Szybkość wlewu należy zwiększać, pod nadzorem lekarza, o 1,25 ng/kg mc./min na tydz. przez pierwsze 4 tyg. leczenia, a następnie o 2,5 ng/kg mc./min na tydz. Dawkę należy dostosować indywidualnie dla pacjenta, pod nadzorem lekarza, w celu osiągnięcia dawki podtrzymującej, po której objawy choroby zmniejszają się i która jest dobrze tolerowana przez pacjenta. W trakcie badań, skuteczność utrzymywano jedynie w przypadku zwiększania dawki średnio 3 do 4 razy w miesiącu. Celem ciągłego dostosowywania dawkowania jest ustalenie dawki, po której następuje poprawa objawów TNP, przy jednoczesnym minimalizowaniu nadmiernego działania farmakologicznego treprostynilu. Występowanie działań niepożądanych takich, jak: nagłe zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunka, są zależne od stosowanej dawki treprostynilu. Działania niepożądane mogą ustąpić w miarę kontynuacji leczenia jednak, jeśli utrzymują się lub nie są tolerowane przez pacjenta, wówczas w celu ich złagodzenia, szybkość wlewu można zmniejszyć. Średnie dawki podawane pacjentom po 12 mies. wynosiły 26 ng/kg mc./min, po 24 mies. 36 ng/kg mc./min, a po 48 mies. 42 ng/kg mc./min. U pacjentów z nadwagą (ważących ≥30% ponad należną masę ciała), dawkę początkową i następne zwiększanie dawki należy ustalać w oparciu o należną masę ciała. Nagłe odstawienie treprostynilu lub nagłe, znaczne zmniejszenie jego dawki może spowodować zwiększenie „z odbicia” tętniczego nadciśnienia płucnego. W związku z tym zaleca się unikanie przerywania leczenia treprostynilem oraz jak najszybsze wznowienie wlewu po nagłym, przypadkowym zmniejszeniu dawki lub przerwie w podawaniu. Personel medyczny powinien ustalać optymalną procedurę wznowienia wlewu treprostynilu indywidualnie dla każdego pacjenta. W większości przypadków, po kilkugodzinnej przerwie wlew treprostynilu można wznowić stosując taką samą dawkę. Dłuższe przerwy w podawaniu mogą wymagać ponownego stopniowego ustalenia dawki. Przejście do leczenia dożylnego epoprostenolem. W przypadku konieczności zmiany na podawanie dożylne epoprostenolu, w okresie przejściowym należy zapewnić pacjentowi ścisły nadzór lekarski. Pomocne może być zastosowanie następującego schematu leczenia w okresie przejściowym: początkowo należy powoli zmniejszyć szybkość wlewu treprostynilu o 2,5 ng/kg mc./min; po co najmniej 1 h podawania nowej dawki treprostynilu można wprowadzić epoprostenol w maksymalnej dawce 2 ng/kg mc./min; następnie dawkę treprostynilu należy zmniejszać w kolejnych odstępach, wynoszących co najmniej 2 h, jednocześnie stopniowo zwiększając dawki epoprostenolu, przy czym dawkę początkową należy utrzymywać przez co najmniej 1 h. Szczególne grupy pacjentów. Badania kliniczne treprostynilu nie obejmowały wystarczającej liczby pacjentów ≥65 lat, aby można było stwierdzić, czy odpowiedź w tej grupie różni się od odpowiedzi u pacjentów młodszych. W analizie farmakokinetycznej, klirens osoczowy treprostynilu był mniejszy o 20%. Należy zachować ostrożność ustalając dawkę u pacjentów w podeszłym wieku. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów <18 lat. Nie ustalono, czy zalecany schemat dawkowania u dorosłych można ekstrapolować na dzieci i młodzież. Stężenie treprostynilu w osoczu (AUC) zwiększa się o 260-510% u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby, odpowiednio klasa A i B wg skali Child-Pugh. Osoczowy klirens treprostynilu był zmniejszony do 80% u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Zaleca się ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Początkową dawkę treprostynilu należy zmniejszyć do 0,625 ng/kg mc./min, a jej zwiększanie należy przeprowadzać z zachowaniem ostrożności. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma ustalonych zaleceń; treprostynil i jego metabolity wydalane są głównie z moczem i w związku z tym, zaleca się zachowanie ostrożności, aby zapobiec następstwom związanym z ewentualnym zwiększeniem ekspozycji ogólnoustrojowej. Sposób podania. Lek podaje się w ciągłym wlewie podskórnym lub dożylnym, z użyciem przenośnej pompy infuzyjnej. W związku z ryzykiem towarzyszącym długotrwałemu założeniu na stałe centralnych cewników żylnych (m.in. ciężkie zakażenia krwi), preferowaną drogą podawania jest wlew podskórny. Lek stosowany w ciągłym wlewie podskórnym podawany jest bez rozcieńczenia. Ciągły wlew dożylny powinien być stosowana jedynie u pacjentów, którzy zostali ustabilizowani treprostynilem podawanym we wlewie podskórnym i którzy nie tolerowali podawania podskórnego oraz u których można zaakceptować ryzyko związane z wlewem dożylnym. Leczenie powinni rozpoczynać i nadzorować jedynie lekarze, mający doświadczenie w leczeniu nadciśnienia płucnego. Lek podawany w ciągłej infuzji dożylnej należy rozcieńczyć jałową wodą do wstrzykiwań lub 0,9% (w/v) NaCl do wstrzykiwań. Maksymalny czas podawania rozcieńczonego preparatu nie powinien przekraczać 24 h. Lek jest podawany w ciągłym wlewie dożylnym przez centralny żylny cewnik naczyniowy lub tymczasowo przez kaniulę dożylną (obwodową), najlepiej umieszczoną w dużej żyle. Podawanie wlewu do żyły obwodowej dłużej niż kilka godzin może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej. W celu uniknięcia przerwy w podawaniu leku, w przypadku wadliwie działającego urządzenia, pacjent musi mieć dostęp do zapasowej pompy infuzyjnej i zapasowego zestawu do wlewu. Pacjentów należy dokładnie przeszkolić w zakresie obsługi pompy i jej programowania oraz podłączania i użytkowania zestawu do wlewów. Szczegółowe informacje dotyczące sposobu podawania leku - patrz ChPL oraz materiały producenta. |
