| Dawkowanie |
Doustnie. Leczenie powinno być nadzorowane przez lekarza doświadczonego w stosowaniu terapii przeciwnowotworowych. Zalecenia dla wszystkich wskazań: dawkowanie modyfikuje się na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych; dostosowania dawki, w trakcie leczenia i przy wznawianiu leczenia, zalecane są w przypadku wystąpienia neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia, lub innych działań toksycznych 3. lub 4. stopnia uznanych za związane z leczeniem lenalidomidem; w przypadku wystąpienia neutropenii, w postępowaniu terapeutycznym należy rozważyć zastosowanie czynników wzrostu; jeśli od wyznaczonej godziny przyjęcia pominiętej dawki leku upłynęło mniej niż 12 h, pacjent może zażyć tę dawkę. Jeśli od wyznaczonej godziny przyjęcia pominiętej dawki upłynęło ponad 12 h, pacjent nie powinien zażyć tej dawki, ale powinien przyjąć kolejną dawkę o zaplanowanej porze następnego dnia. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi. Lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, podawany do progresji choroby, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli liczba bezwzględna neutrofili (ANC) wynosi <1,0 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <50 x 109/l. Zalecana dawka. Dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz na dobę w dniach 1-21 w powtarzanych 28-dniowych cyklach. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg doustnie raz na dobę w dniach 1, 8, 15 i 22 powtarzanych 28-dniowych cykli. Pacjenci mogą kontynuować leczenie lenalidomidem i deksametazonem do progresji choroby lub nietolerancji. Etapy zmniejszania dawki: dawka początkowa lenalidomidu 25 mg + dawka początkowa deksametazonu 40 mg*; poziom dawki -1 = 20 mg lenalidomidu + 20 mg deksametazonu; poziom dawki -2 = 15 mg + 12 mg; poziom dawki -3 = 10 mg + 8 mg; poziom dawki -4 = 5 mg + 4 mg; poziom dawki -5 = 2,5 mg lenalidomidu + deksametazon - nie dotyczy. *Dawkowanie deksametazonu można zmniejszać niezależnie dla obu produktów. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się <25 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem do końca cyklu (jeżeli toksyczność ograniczająca dawkę (DLT) wystąpi >15. dnia cyklu, podawanie lenalidomidu zostanie przerwane przynajmniej do końca danego 28-dniowego cyklu); gdy liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 109/l można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce o 1 poziom mniejszej przy następnym cyklu leczenia. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC powróci do wartości ≥1 x 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce początkowej raz na dobę; jeśli ANC powróci do wartości ≥0,5 x 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli ANC ponownie zmniejszy się <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, gdy ANC powróci do wartości ≥0,5 x 109/l można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. W przypadku toksyczności hematologicznej, dawkę lenalidomidu można przywrócić do kolejnego wyższego poziomu (dawka nie może przekroczyć dawki początkowej) w zależności od poprawy czynności szpiku kostnego (brak toksyczności hematologicznej przez przynajmniej 2 kolejne cykle: wartość ANC ≥1,5 x 109/l, liczba płytek krwi ≥100 x 109/l na początku nowego cyklu). Lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, z kontynuacją w postaci leczenia lenalidomidem i deksametazonem do wystąpienia progresji choroby, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Leczenie początkowe: lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, jeśli wartość ANC wynosi <1,0 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <50 x 109/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg doustnie raz na dobę w dniach od 1. do 14. każdego 21-dniowego, w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Bortezomib należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym (1,3 mg/m2 pc.) 2 razy w tygodniu w dniach 1., 4., 8. i 11. każdego 21-dniowego cyklu. Zaleca się przeprowadzenie maksymalnie ośmiu 21-dniowych cykli leczenia (24 tyg. leczenia początkowego). Kontynuacja leczenia: lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem do wystąpienia progresji. Kontynuowanie podawania lenalidomidu w dawce 25 mg doustnie raz na dobę w dniach od 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli w skojarzeniu z deksametazonem. Leczenie należy kontynuować do wystąpienia progresji lub nieakceptowalnej toksyczności. Etapy zmniejszania dawki. Jeśli dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg; poziom dawki -1 = 20 mg; poziom dawki -2 = 15 mg; poziom dawki -3 = 10 mg; poziom dawki -4 = 5 mg; poziom dawki -5 = 2,5 mg. Dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla wszystkich produktów. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 x 109/l należy przerwać leczenia lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do wartości ≥50 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <30 x 109/l należy przerwać leczenia lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do wartości ≥50 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Neutropenia. Jeśli bezwzględna liczba neutrofili (ANC) najpierw zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli ANC powróci do ≥1 x 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce początkowej raz na dobę; jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli ANC ponownie zmniejszy się do <0,5 x 109/l - należy przerwać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 109/l można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, z kontynuacją w postaci leczenia podtrzymującego lenalidomidem, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1,5 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <75 x 109/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, przez nie więcej niż 9 cykli. Zalecana dawka melfalanu wynosi 0,18 mg/kg doustnie raz na dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka prednizonu wynosi 2 mg/kg doustnie raz na dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cykli. Pacjenci, którzy ukończą 9 cykli lub którzy nie mogą ukończyć leczenia skojarzonego z powodu nietolerancji, leczeni są lenalidomidem w monoterapii, w dawce 10 mg/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli do progresji choroby. Dawkowanie kontynuuje się lub modyfikuje na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych. Zalecane dostosowanie dawki w trakcie leczenia i przy wznawianiu leczenia - dostosowania dawki, podsumowane poniżej, zalecane są w przypadku wystąpienia neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia lub innych działań toksycznych 3. lub 4. stopnia uznanych za związane z leczeniem lenalidomidem. Etapy zmniejszania dawki: dawka początkowa lenalidomidu 10 mg* + dawka początkowa melfalanu 0,18 mg/kg + dawka początkowa prednizonu 2 mg/kg; poziom dawki -1 = 7,5 mg lenalidomidu + 0,14 mg/kg melfalanu + 1 mg/kg prednizonu; poziom dawki -2 = 5 mg lenalidomidu + 0,1 mg/kg melfalanu + 0,5 mg/kg prednizonu; poziom dawki -3 = 2,5 mg lenalidomidu + melfalan: nie dotyczy + 0,25 mg/kg prednizonu. *Jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi najpierw zmniejszy się do <25 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do >25 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem i melfalanem w dawce na poziomie -1 przy następnym cyklu leczenia; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <30 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥30 x 109/l zaleca się wznowienie lecenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2 lub-3) raz na dobę. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili najpierw zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba neutrofili powróci do ≥0,5 x 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz na dobę; jeśli liczba neutrofili powróci do ≥0,5 x 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli liczba neutrofili ponownie zmniejszy się do <0,5 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem, jeśli liczba neutrofili powróci do ≥0,5 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Lenalidomid w leczeniu podtrzymującym pacjentów po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ASCT). Leczenie podtrzymujące lenalidomidem należy rozpoczynać po odpowiednim znormalizowaniu parametrów hematologicznych po ASCT u pacjentów niewykazujących dowodów na progresję choroby. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC wynosi <1,0 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <75 x 109/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg doustnie raz na dobę bez przerwy (w dniach 1–28 powtarzanych 28 dniowych cykli) do progresji choroby lub nietolerancji. Po 3 cyklach lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym dawkę można zwiększyć do 15 mg doustnie raz na dobę, jeżeli będzie dobrze tolerowany. Etapy zmniejszania dawki. Jeśli dawka początkowa wynosi 10 mg, a dawka zwiększona wynosi 15 mg*; poziom dawki -1 = dawka początkowa: 5 mg, dawka zwiększona: 10 mg; poziom -2 = 5 mg (dni 1-21 co 28 dni), dawka zwiększona: 5 mg; poziom -3 = dawka początkowa: nie dotyczy, dawka zwiększona: 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). Nie należy podawać dawki mniejszej niż 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). *Po 3 cyklach lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym dawkę można zwiększyć do 15 mg doustnie raz na dobę, jeżeli jest dobrze tolerowana. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥30 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli liczba płytek ponownie zmniejszy się do poziomu <30 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek powróci do wartości ≥30 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) zmniejszy się do <0,5 x 109/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC powróci do wartości ≥0,5 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli ANC ponownie zmniejszy się do wartości <0,5 x 109/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli ANC powróci do wartości ≥0,5 x 109/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz na dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Szpiczak mnogi u pacjentów, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1,0 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <75 x 109/l lub <30 x 109/l, w zależności od nacieczenia szpiku kostnego przez komórki plazmatyczne. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg doustnie raz na dobę w dniach 1. do 4., 9. do 12. i 17. do 20. każdego 28-dniowego cyklu przez pierwsze 4 cykle leczenia, a następnie 40 mg raz na dobę w dniach 1. do 4. co 28 dni. Lekarz przepisujący lek powinien dokładnie ocenić, jaką dawkę deksametazonu zastosować, biorąc pod uwagę stan pacjenta oraz nasilenie choroby. Etapy zmniejszania dawki. Jeśli dawka początkowa wynosi 25 mg; poziom dawki -1 = 15 mg; poziom dawki -2 = 10 mg; poziom dawki -3 = 5 mg. Trombocytopenia. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi najpierw zmniejszy się do <30 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥30 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1; jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <30 x 109/l zaleca się przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥30 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2 lub -3) raz na dobę, nie należy stosować dawek <5 mg na dobę. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) najpierw zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 109/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz na dobę; jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 109/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz na dobę; jeśli ANC ponownie zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3) raz na dobę, nie stosować dawek <5 mg na dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Zespoły mielodysplastyczne (MDS). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <0,5 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <25 x 109/l. Zalecana dawka. Dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach. Etapy zmniejszenia dawki. Jeśli dawka początkowa wynosi 10 raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28-dni; poziom dawki -1 = 5,0 mg raz na dobę w dniach 1. do 28. co 28-dni; poziom dawki -2 = 2,5 mg raz na dobę w dniach 1. do 28. co 28-dni; poziom dawki -3 = 2,5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 28. co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się <25 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, gdy liczba płytek krwi powróci do wartości ≥25 x 109/l - <50 x 109/l przynajmniej 2 razy w ciągu ≥7 dni lub jeżeli liczba płytek w którymkolwiek momencie ponownie wzrośnie do ≥50 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) zmniejszy się do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli ANC powróci do wartości ≥0,5 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Przerwanie leczenia lenalidomidem. Należy przerwać stosowanie lenalidomidu u pacjentów, u których nie wystąpiła przynajmniej minimalna odpowiedź ze strony komórek erytroidalnych w ciągu 4 miesięcy od rozpoczęcia leczenia, objawiająca się przez przynajmniej 50% spadkiem konieczności przeprowadzania przetoczeń lub, przy braku przetoczeń, zwiększonym o 1 g/dl stężeniem hemoglobiny. Chłoniak z komórek płaszcza. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz na dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Etapy zmniejszania dawki. Jeśli dawka początkowa wynosi 25 raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28-dni; poziom dawki -1 = 20 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28-dni; poziom dawki -2 = 15 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28 dni; poziom dawki -3 = 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28 dni; poziom dawki -4 = 5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28 dni; poziom dawki -5 = 2,5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28 dni lub 5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 21. co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek spadnie do <50 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz w tyg., jeśli liczba płytek powróci do ≥60 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1); jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <50 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz w tyg., jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥60 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3, -4 lub -5), nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -5. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) spadnie do <1 x 109/l przynajmniej na 7 dni lub spadnie do <1 x 109/l z towarzyszącą gorączką (temp. ciała ≥38,5st. C) lub spadnie do <0,5 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz na tydzień; jeśli ANC powróci do ≥1 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1); zawsze, gdy ANC ponownie spadnie poniżej 1 x 109/l na co najmniej 7 dni lub spadnie do <1 x 109/l z towarzyszącą gorączką (temp. ciała ≥38,5st. C), lub spadnie do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem, jeśli ANC powróci do ≥1 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3, -4, -5), nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -5. Chłoniak grudkowy (FL). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1 x 109/l i (lub) liczba płytek krwi wynosi <50 x 109/l, chyba że jest to skutkiem nacieczenia szpiku kostnego przez chłoniak. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 20 mg doustnie raz na dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli przez maksymalnie 12 cykli leczenia. Zalecana dawka początkowa rytuksymabu wynosi 375 mg/m2 dożylnie (i.v.) co tydzień w 1. cyklu (dni 1., 8., 15. i 22.) oraz w 1. dniu każdego 28-dniowego cyklu w cyklach od 2. do 5. Etapy zmniejszenia dawki. Jeśli dawka początkowa wynosi 20 raz na dobę w dniach 1. do 21. co 28-dni; poziom dawki -1 = 15 mg raz na dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -2 = 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -3 = 5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. Informacji na temat dostosowywania dawki z powodu toksyczności związanej z podawaniem rytuksymabu należy szukać w odpowiedniej ChPL. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek spadnie do <50 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz w tyg., jeśli liczba płytek powróci do ≥50 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1); jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się do <50 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz w tyg., jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3), nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Neutropenia. Jeśli liczba neutrofili (ANC) spadnie do <1 x 109/l przynajmniej na 7 dni lub spadnie do <1 x 109/l z towarzyszącą gorączką (temp. ciała ≥38,5st. C) lub spadnie do <0,5 x 109/l zaleca się przerwanie leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz na tydzień; jeśli ANC powróci do ≥1 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1); zawsze, gdy ANC ponownie zmniejszy się do wartości <1 x 109/l na co najmniej 7 dni lub spadnie do <1 x 109/l z towarzyszącą gorączką (temp. ciała ≥38,5st. C), lub spadnie do <0,5 x 109/l należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz na tydzień, jeśli ANC powróci do ≥1 x 109/l zaleca się wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3), nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). Chłoniak z komórek płaszcza (MCL) lub chłoniak grudkowy (FL). Zespół rozpadu guza (TLS). Wszyscy pacjenci powinni otrzymywać leczenie zapobiegające TLS (allopurynol, rasburykaza lub równoważne, zgodne z wytycznymi placówki) i odpowiednie nawodnienie (doustnie) w ciągu pierwszego tygodnia pierwszego cyklu lub dłużej, jeśli istnieją wskazania kliniczne. Aby zapewnić monitorowanie w kierunku TLS, pacjentów należy poddawać badaniom biochemicznym co tydzień w czasie pierwszego cyklu i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Leczenie lenalidomidem można kontynuować (w dawce podtrzymującej) u pacjentów z TLS laboratoryjnym lub TLS klinicznym stopnia 1. Można też, według uznania lekarza, zmniejszyć dawkę o jeden poziom i kontynuować podawanie lenalidomidu. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z miejscowym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Może być konieczne leczenie z zastosowaniem rasburykazy w celu złagodzenia hiperurykemii. Hospitalizacja pacjenta zależy od uznania lekarza. U pacjentów z TLS klinicznym stopnia 2.–4. należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać badania biochemiczne co tydzień lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z miejscowym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Leczenie rasburykazą i hospitalizacja zależą od uznania lekarza. Gdy objawy TLS ulegną złagodzeniu do stopnia 0., można wedle uznania lekarza wznowić leczenie lenalidomidem w następnej niższej dawce. Reakcja typu „tumour flare”. U pacjentów, u których wystąpiła reakcja typu „tumour flare" 1. lub 2. stopnia, lenalidomid można nadal stosować bez przerw i zmiany dawkowania, w zależności od uznania lekarza prowadzącego można stosować leczenie NLPZ, leczenie kortykosteroidami o ograniczonym czasie działania i (lub) leczenie opioidowymi lekami przeciwbólowymi. U pacjentów z reakcją 3. lub 4. stopnia leczenie lenalidomidem należy przerwać i rozpocząć leczenie z zastosowaniem NLPZ, kortykosteroidów i (lub) opioidowych leków przeciwbólowych. Gdy objawy „tumour flare” ulegną złagodzeniu do ≤ 1. stopnia, należy wznowić leczenie lenalidomidem w tej samej dawce do końca cyklu. Pacjentów można leczyć objawowo zgodnie z wytycznymi dla leczenia reakcji typu „tumour flare” 1. i 2. stopnia. Wszystkie wskazania. Przy wystąpieniu działań toksycznych 3. lub 4. stopnia, których wystąpienie zostało uznane za związane ze stosowaniem lenalidomidu, należy przerwać leczenie i ponownie je rozpocząć w mniejszej dawce po ustąpieniu objawów toksyczności do poziomu ≤2., wg uznania lekarza. Przy wystąpieniu wysypki skórnej 2. lub 3. stopnia należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie stosowania lenalidomidu. Stosowanie lenalidomidu należy przerwać w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioworuchowego, reakcji anafilaktycznej, wysypki 4. stopnia, wysypki związanej ze złuszczaniem się skóry, wysypki związanej z powstawaniem pęcherzy, lub w przypadku podejrzenia zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), toksycznej rozpływnej martwicy naskórka (TEN) lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Jeżeli leczenie zostało przerwane z powodu wystąpienia tych objawów, nie należy go wznawiać po ich ustąpieniu. Dzieci i młodzież. Preparatu nie należy stosować u dzieci od 0 do 18 lat, ze względu na bezpieczeństwo stosowania. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Lenalidomid był stosowany w badaniach klinicznych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim w wieku do 91 lat, u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi do 95 lat oraz u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza do 88 lat. Ze względu na większe prawdopodobieństwo wystąpienia zmniejszonej rezerwy czynnościowej nerek u pacjentów w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność podczas doboru dawki oraz kontrolować czynność nerek. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci niekwalifikujący się do przeszczepu. Pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku ≥75 lat należy dokładnie zbadać przed decyzją o wdrożeniu leczenia. U pacjentów w wieku ≥75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z deksametazonem, zalecana dawka początkowa to 20 mg/dobę w dniach 1., 8., 15. i 22. każdego 28-dniowego cyklu. U pacjentów w wieku ≥75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem nie jest konieczne dostosowanie dawki. U pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku ≥75 lat, którzy otrzymywali lenalidomid, częściej występowały ciężkie działania niepożądane oraz działania niepożądane, które prowadziły do przerwania leczenia. Szpiczak mnogi u pacjentów, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia. Odsetek pacjentów ze szpiczakiem mnogim ≥65 lat nie różnił się istotnie pomiędzy grupami otrzymującymi lenalidomid z deksametazonem, a placebo i deksametazon. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy tymi pacjentami a pacjentami młodszymi, jednak nie można wykluczyć większej podatności osób starszych na działania niepożądane. Zespoły mielodysplastyczne. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami >65 lat, a pacjentami młodszymi. Chłoniak z komórek płaszcza. U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami ≥65 lat, a pacjentami <65 lat. Chłoniak grudkowy. U pacjentów z chłoniakiem grudkowym leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem ogólny odsetek występowania zdarzeń niepożądanych był podobny wśród pacjentów w wieku ≥65 lat i pacjentów w wieku <65 lat; nie zaobserwowano ogólnej różnicy w skuteczności między tymi dwiema grupami wiekowymi. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Lenalidomid jest wydalany głównie przez nerki; u pacjentów z cięższym zaburzeniem czynności nerek może wystąpić obniżona tolerancja na leczenie. Należy zachować ostrożność podczas doboru dawki i wskazane jest kontrolowanie czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek i szpiczakiem mnogim, zespołami mielodysplastycznymi, chłoniakiem z komórek płaszcza lub chłoniakiem grudkowym nie jest wymagane dostosowanie dawki. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub krańcowym stadium niewydolności nerek, w początkowym okresie leczenia oraz w czasie leczenia zaleca się następujące dostosowanie dawki. Nie ma doświadczenia z pacjentami w krańcowym stadium niewydolności nerek (CCr <30 ml/min, konieczna dializa) z III fazy badań klinicznych. Szpiczak mnogi. Zaburzenia czynności nerek: 30≤ klirens kreatyniny (CCr) <50 ml/min - 10 mg raz na dobę (dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz na dobę przy braku odpowiedzi na leczenie i przy dobrej tolerancji leczenia ze strony pacjenta); CCr <30 ml/min, bez konieczności dializowania – 7,5 mg raz na dobę lub 15 mg co drugi dzień; CCr <30 ml/min, z koniecznością dializowania - 5 mg raz na dobę (w dniach dializowania dawkę należy podawać po dializie). Zespoły mielodysplastyczne. Zaburzenia czynności nerek: 30≤ CCr <50 ml/min - dawka początkowa: 5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -1*: 2,5 mg raz na dobę w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -2*: 2,5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach; CCr <30 ml/min, bez konieczności dializowania - dawka początkowa: 2,5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -1*: 2,5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -2*: 2,5 mg 2 razy w tyg. w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach; CCr <30 ml/min, konieczność dializowania - dawka początkowa: 2,5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -1*: 2,5 mg co drugi dzień w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach, dawka na poziomie -2*: 2,5 mg 2 razy w tyg. w dniach 1. do 28. w powtarzanych 28-dniowych cyklach (w dniach dializowania dawkę należy podawać po dializie). *Zalecane etapy zmniejszania dawki w trakcie leczenia i ponownego rozpoczynania leczenia, w celu przeciwdziałania neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia, lub innemu działaniu toksycznemu 3. lub 4. stopnia uznanemu za związane z leczeniem lenalidomidem, jak opisano wyżej. Chłoniak z komórek płaszcza. Zaburzenia czynności nerek: 30≤ CCr <50 ml/min – 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach (dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz na dobę przy braku odpowiedzi na leczenie i przy dobrej tolerancji leczenia ze strony pacjenta); CCr <30 ml/min, bez konieczności dializowania - 15 mg co drugi dzień w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach; CCr <30 ml/min, konieczność dializowania – 5 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach (w dniach dializowania dawkę należy podawać po dializie). Po rozpoczęciu leczenia lenalidomidem, dalsza modyfikacja dawki lenalidomidu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek powinna być oparta na indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie, w sposób opisany powyżej. Chłoniak grudkowy. Zaburzenia czynności nerek: 30≤ CCr <60 ml/min – 10 mg raz na dobę w dniach 1. do 21. w powtarzanych 28-dniowych cyklach (dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz na dobę jeśli pacjent toleruje leczenie; u pacjentów otrzymujących dawkę początkową 10 mg, w przypadku zmniejszenia dawki w celu przeciwdziałania neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia, lub innemu działaniu toksycznemu 3. lub 4. stopnia uznanemu za związane z leczeniem lenalidomidem, nie należy stosować dawek poniżej 5 mg co drugi dzień lub 2,5 mg raz na dobę); CCr <30 ml/min, bez konieczności dializowania - 5 mg raz na dobę; CCr <30 ml/min, konieczność dializowania - 5 mg raz na dobę (w dniach dializowania, dawkę należy podawać po dializie). Po rozpoczęciu leczenia lenalidomidem, dalsza modyfikacja dawki lenalidomidu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek powinna być oparta na indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie, w sposób opisany powyżej. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Lenalidomid nie był oficjalnie badany u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i nie ma szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości, najlepiej popijając wodą, niezależnie od posiłku. Kapsułek nie wolno otwierać, łamać ani rozgryzać. W celu wyjęcia kapsułki z blistra, kapsułkę należy nacisnąć wyłącznie z jednej strony, zmniejszając w ten sposób ryzyko jej zniekształcenia lub uszkodzenia. |
