| Dawkowanie |
Doustnie. Leczenie lamiwudyną powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. Dorośli. Zalecana dawka lamiwudyny wynosi 100 mg raz na dobę. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy zawsze stosować w skojarzeniu z drugim lekiem, niewykazującym krzyżowej oporności na lamiwudynę, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności i uzyskania szybkiej supresji wirusa. Czas trwania leczenia. Optymalny czas trwania leczenia nie jest znany. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B (WZWB) bez marskości leczenie powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 mies. po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do serokonwersji HBsAg lub utraty skuteczności. Po zakończeniu leczenia należy regularnie kontrolować aktywność AlAT i miana HBV DNA w surowicy, w celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego. U pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg z WZWB (mutant pre-core) bez marskości wątroby, leczenie należy kontynuować przynajmniej do wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W przypadku przedłużonego leczenia zalecana jest ponowna ocena prowadzona w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla pacjenta. U pacjentów z marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. W przypadku przerwania leczenia lamiwudyną należy okresowo monitorować pacjentów w celu wykrycia nawrotów zapalenia wątroby. Oporność kliniczna. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój zmutowanych HBV z mutacją YMDD (tyrozyna-metionina-asparaginian-asparaginian) może powodować zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w monoterapii należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lub dodanie alternatywnego leku niewykazującego krzyżowej oporności na lamiwudynę, jeśli HBV DNA w surowicy pozostaje wykrywalny w 24. tygodniu lub po 24 tygodniach leczenia. W leczeniu pacjentów współzakażonych wirusem HIV, którzy obecnie otrzymują lub planują leczenie lamiwudyną lub kombinacją lamiwudyny i zydowudyny, dawkę lamiwudyny przepisaną w przypadku zakażenia wirusem HIV (zwykle 150 mg/2 razy na dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi) należy utrzymać. Szczególne grupy pacjentów. Stężenia lamiwudyny w surowicy (AUC) są zwiększone u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego. Dlatego dawkę należy zmniejszyć u pacjentów z CCr <50 ml/min. Gdy wymagane są dawki poniżej 100 mg, należy zastosować lamiwudynę w postaci roztworu doustnego. Dawkowanie lamiwudyny u pacjentów ze zmniejszonym klirensem nerkowym: CCr 30-<50 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 10 ml (50 mg); 15 -<30 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 5 ml (25 mg); 5 -<15 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 3 ml (15 mg); <5 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 2 ml (10 mg). Dostępne dane dotyczące pacjentów poddawanych przerywanej hemodializie (trwającej ≤4 h, 2-3 razy w tyg.) wskazują, że po zmniejszeniu początkowej dawki lamiwudyny w celu skorygowania CCr u pacjenta nie jest konieczne dalsze dostosowywanie dawki podczas dializy. Zaburzenia czynności wątroby (w tym krańcowa choroba wątroby u pacjentów oczekujących na przeszczep) nie wpływają znacząco na farmakokinetykę lamiwudyny. Na podstawie tych danych nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, chyba że towarzyszą im zaburzenia czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku, z normalnie przebiegającymi procesami starzenia się i z towarzyszącym osłabieniem czynności nerek, nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na lamiwudynę, z wyjątkiem pacjentów z CCr <50 ml/min. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności lamiwudyny u niemowląt, dzieci i młodzieży w wieku <18 lat; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Lamiwudynę można przyjmować niezależnie od posiłków. |
