| Dawkowanie |
Domięśniowo. 1 fiolkę (4 ml) wstrzykuje się co 10 do 14 tyg. Wstrzyknięcia wykonywane z taką częstością pozwalają utrzymać wystarczające stężenie testosteronu i nie prowadzą do kumulacji. Rozpoczęcie leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia i we wstępnej jego fazie należy oznaczać stężenie testosteronu w surowicy krwi. W zależności od stężenia testosteronu w surowicy krwi i objawów klinicznych, pierwszą przerwę między wstrzyknięciami można skrócić do minimalnie 6 tyg., przy zalecanych przerwach od 10 do 14 tyg. w leczeniu podtrzymującym. Po takiej dawce nasycającej można szybciej uzyskać wystarczające stężenie testosteronu w stanie stacjonarnym. Leczenie podtrzymujące i indywidualizacja leczenia. Przerwy między wstrzyknięciami powinny się mieścić w zalecanym zakresie od 10 do 14 tyg. Podczas leczenia podtrzymującego należy uważnie monitorować stężenia testosteronu w surowicy krwi. Zaleca się regularne oznaczanie stężeń testosteronu w surowicy krwi. Oznaczenia należy wykonywać pod koniec przerwy między wstrzyknięciami, oceniając objawy kliniczne. Stężenia testosteronu powinny się mieścić w dolnej jednej trzeciej zakresu normy. Stężenia poniżej zakresu normy wskazują na potrzebę skrócenia przerwy między wstrzyknięciami. W przypadku wysokich stężeń w surowicy krwi można rozważyć wydłużenie przerw. Szczególne grupy pacjentów. Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Na podstawie ograniczonych danych dotyczących stosowania undekanonianu testosteronu u pacjentów w podeszłym wieku, wnioskuje się, że nie ma potrzeby zmiany dawkowania. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z nowotworem wątroby występującym obecnie lub w przeszłości. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać bardzo powoli (przez 2 min). Lek jest przeznaczony wyłącznie do wstrzykiwań domięśniowych. Należy zadbać, aby wstrzykiwać lek głęboko do mięśnia pośladkowego, zachowując zwykłe środki ostrożności jak przy podawaniu domięśniowym. Należy zwrócić szczególną uwagę, aby nie podać leku donaczyniowo. Podczas każdego wstrzyknięcia oraz bezpośrednio po nim, pacjenta należy obserwować, aby umożliwić wczesne stwierdzenie objawów, które mogą wskazywać na mikrozatorowość płucną wywołaną roztworem olejowym. Leczenie jest zazwyczaj wspomagające, np. przez dodatkowe podanie tlenu. |
