| Dawkowanie |
Dożylnie. Preparat może być stosowany jedynie na oddziałach wyposażonych w sprzęt umożliwiający monitorowanie i wspomaganie czynności oddechowej i krążeniowej pacjenta oraz podawany jedynie przez osoby wyszkolone w stosowaniu środków znieczulających, w rozpoznawaniu i leczeniu spodziewanych działań niepożądanych silnych opioidów (w tym prowadzeniu resuscytacji oddechowej i krążeniowej), zapewnianiu i utrzymywaniu drożności dróg oddechowych oraz wentylacji wspomaganej. Preparat w infuzji ciągłej należy podawać wyłącznie za pomocą wykalibrowanej pompy infuzyjnej do rurki zestawu do infuzji dożylnej o szybkim przepływie lub do cewnika specjalnie przeznaczonego do podawania wyłącznie tego preparatu. Cewnik ten należy podłączyć bezpośrednio lub w pobliżu kaniuli dożylnej i sprawdzić go przed użyciem w celu zminimalizowania potencjalnej przestrzeni martwej (dodatkowe informacje wraz z tabelami zawierającymi przykładowe szybkości infuzji w zależności od masy ciała pacjenta w celu ułatwienia stopniowego dostosowywania dawki preparatu do indywidualnych potrzeb pacjenta, patrz punkt 6.6 Charakterystyka Produktu Leczniczego). Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia zatkania lub odłączenia cewnika. Po zakończeniu infuzji należy odpowiednio przepłukać cewnik w celu usunięcia pozostałości remifentanylu. Znieczulenie ogólne. Dorośli. Wprowadzenie do znieczulenia u pacjentów wentylowanych (indukcja): pojedyncze wstrzykniecie - 1 µg/kg mc., podawać nie krócej niż 30 s; infuzja ciągła – początkowa szybkość wlewu 0,5-1 µg/kg mc./min. Podtrzymanie znieczulenia u pacjentów wentylowanych: a) podtlenek azotu (66%): pojedyncze wstrzykniecie - 0,5-1 µg/kg mc., infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 0,4 µg/kg mc./min, zakres 0,1-2 µg/kg mc./min; b) izofluran (dawka początkowa 0,5 MAC): pojedyncze wstrzykniecie - 0,5-1 µg/kg mc., infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 0,25 µg/kg mc./min, zakres 0,05-2 µg/kg mc./min; c) propofol (dawka początkowa 100 µg/kg mc./min): pojedyncze wstrzykniecie - 0,5-1 µg/kg mc., infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 0,25 µg/kg mc./min, zakres 0,05-2 µg/kg mc./min. Podanie remifentanylu w pojedynczym wstrzyknięciu (bolus) podczas wprowadzania do znieczulenia nie powinno trwać krócej niż 30 s. W dawkach zalecanych powyżej, remifentanyl znacząco zmniejsza dawkę anestetyku konieczną do podtrzymania znieczulenia. Dlatego izofluran i propofol należy podawać według powyższych zaleceń, aby uniknąć nasilenia działania hemodynamicznego remifentanylu (niedociśnienie tętnicze i bradykardia). Ze względu na brak danych nie można podać zaleceń odnośnie dawkowania środków anestetycznych innych niż wymienione powyżej. Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja). Podczas wprowadzania do znieczulenia, remifentanyl należy podawać razem z anestetykiem, takim jak propofol, tiopental lub izofluran. Remifentanyl można podawać w infuzji z szybkością 0,5-1 µg/kg mc./min wraz z początkowym pojedynczym wstrzyknięciem 1 µg/kg mc. trwającym nie krócej niż 30 s lub bez niego. Jeśli intubację dotchawiczą wykonuje się później niż 8-10 min po rozpoczęciu infuzji remifentanylu, początkowe pojedyncze wstrzyknięcie nie jest konieczne. Podtrzymanie znieczulenia u pacjentów mechanicznie wentylowanych. Po intubacji dotchawiczej, szybkość infuzji remifentanylu należy zmniejszyć w zależności od metody znieczulenia, zgodnie z zaleceniami podanymi powyżej. Ze względu na szybki początek i krótki czas działania remifentanylu, szybkość jego podawania podczas znieczulenia można stopniowo zwiększać o 25 do 100% lub zmniejszać o 25-50% co 2-5 min, aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi receptora opioidowego μ. W przypadku zbyt płytkiego znieczulenia, remifentanyl można podawać dodatkowo w pojedynczych wstrzyknięciach co 2-5 min. Znieczulenie z zachowaniem własnej czynności oddechowej u pacjentów z zapewnioną drożnością dróg oddechowych (np. znieczulenie z zastosowaniem maski krtaniowej). W takim przypadku może wystąpić zahamowanie czynności oddechowej. Należy zwrócić szczególną uwagę na dostosowanie dawki do zapotrzebowania pacjenta oraz na ewentualną konieczność wspomagania oddechu. Zalecana początkowa szybkość infuzji w przypadku dodatkowego znieczulenia u pacjentów z zachowaną własną czynnością oddechową wynosi 0,04 µg/kg mc./min; można ją dostosowywać w zależności od pożądanego efektu. W badaniach oceniano szybkości infuzji w zakresie od 0,025-0,1 µg/kg mc./min. Nie należy podawać preparatu w pojedynczych wstrzyknięciach pacjentom poddawanym znieczuleniu, którzy oddychają samodzielnie. Nie należy stosować preparatu do znieczulenia podczas zabiegów, w trakcie których pacjent zachowuje świadomość lub u pacjentów, u których podczas zabiegu czynność oddechowa nie jest wspomagana. Leczenie skojarzone. Preparat zmniejsza ilość lub dawki wziewnych leków znieczulających, leków usypiających i benzodiazepin koniecznych do znieczulenia. Dawki następujących leków stosowanych w znieczuleniu: izofluranu, tiopentalu, propofolu i temazepamu zmniejszano nawet do 75% podczas jednoczesnego stosowania z remifentanylem. Wytyczne dotyczące przerwania lub kontynuacji leczenia w bezpośrednim okresie pooperacyjnym. Ze względu na bardzo szybkie zakończenia działania remifentanylu (resztkowa aktywność opioidowa zanika w ciągu 5-10 min po zakończeniu podawania), u pacjentów poddanych zabiegom chirurgicznym, po których spodziewany jest ból pooperacyjny, leki przeciwbólowe należy podać przed zakończeniem podawania remifentanylu. Należy uwzględnić czas niezbędny do uzyskania maksymalnego efektu terapeutycznego długo działającego leku przeciwbólowego. Wybór leku, jego dawkę oraz czas podania należy zaplanować z wyprzedzeniem i indywidualnie dostosować do rodzaju zabiegu chirurgicznego i zakresu przewidywanej opieki pooperacyjnej. W sytuacji, gdy przed zakończeniem zabiegu operacyjnego nie wprowadzono postępowania przeciwbólowego o dłuższym czasie działania, w bezpośrednim okresie pooperacyjnym może być konieczne kontynuowanie podawania remifentanylu w celu podtrzymania analgezji aż do czasu uzyskania maksymalnego efektu terapeutycznego długo działającego leku przeciwbólowego. U samodzielnie oddychających pacjentów, szybkość infuzji preparatu należy początkowo zmniejszyć do 0,1 µg /kg mc./min. Szybkość infuzji może być następnie zwiększona lub zmniejszona co 5 min o nie więcej niż o 0,025 µg/kg mc./min w celu uzyskania u pacjenta optymalnego efektu przeciwbólowego i częstości oddechów. Preparat należy stosować jedynie na oddziałach wyposażonych w sprzęt umożliwiający monitorowanie i wspomaganie czynności oddechowej i krążeniowej pacjenta oraz podawać pod ścisłym nadzorem osób wyszkolonych w rozpoznawaniu i leczeniu działań niepożądanych związanych z wpływem silnych opioidów na czynność oddechową. Nie należy stosować preparatu w pojedynczych wstrzyknięciach w celu leczenia bólu w okresie pooperacyjnym u pacjentów z zachowaną własną czynnością oddechową. Dzieci i młodzież (1-12 lat). Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja). Ze względu na brak szczegółowych badań odnośnie jednoczesnego podawania remifentanylu z dożylnymi lekami znieczulającymi stosowanymi we wprowadzeniu do znieczulenia, nie należy stosować takiego skojarzenia. Podtrzymanie znieczulenia. Jednocześnie stosowane środki anestetyczne (w mieszaninie tlenu z podtlenkiem azotu w proporcji 1:2): a) halotan (dawka początkowa 0,3 MAC): pojedyncze wstrzyknięcie - 1 µg/kg mc., ciągła infuzja – dawka początkowa 0,25 µg/kg mc./min, typowe dawki podtrzymujące 0,05-1,3 µg/kg mc./min; b) sewofluran (dawka początkowa 0,3 MAC): pojedyncze wstrzyknięcie - 1 µg/kg mc., ciągła infuzja – dawka początkowa 0,25 µg/kg mc./min, typowe dawki podtrzymujące 0,05-0,9 µg/kg mc./min; c) izofluran (dawka początkowa 0,5 MAC): pojedyncze wstrzyknięcie - 1 µg/kg mc., ciągła infuzja – dawka początkowa 0,25 µg/kg mc./min, typowe dawki podtrzymujące 0,06-0,9 µg/kg mc./min. Podanie preparatu w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym nie powinno trwać nie krócej niż 30 s. Zabieg można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie 5 min od rozpoczęcia infuzji remifentanylu, jeżeli nie podano jednocześnie preparatu w pojedynczym wstrzyknięciu. W przypadku podawania samego podtlenku azotu (70%) w skojarzeniu z remifentanylem, typowa szybkość infuzji podczas podtrzymania znieczulenia powinna wynosić 0,4-3 µg/kg mc./min, dane uzyskane u dorosłych pacjentów wskazują, że szybkość 0,4 µg/kg mc./min jest właściwą szybkością początkową. Należy monitorować stan dziecka i dostosowywać dawkę do głębokości znieczulenia właściwego dla danego zabiegu chirurgicznego. Leczenie skojarzone. W zalecanych powyżej dawkach, remifentanyl istotnie zmniejsza dawkę środków anestetycznych niezbędnych do podtrzymania znieczulenia. Dlatego izofluran, halotan i sewofluran należy podawać zgodnie z zaleceniami podanymi powyżej w celu uniknięcia nasilenia działań hemodynamicznych, takich jak niedociśnienie tętnicze i bradykardia. Ze względu na brak danych nie można podać zaleceń odnośnie dawkowania podczas znieczulenia ogólnego z zastosowaniem remifentanylu oraz innych środków anestetycznych niż wymienione powyżej. Wytyczne dotyczące postępowania w bezpośrednim okresie pooperacyjnym. Ze względu na bardzo szybkie zakończenia działania remifentanylu, resztkowa aktywność opioidowa zanika w ciągu 5-10 min po zaprzestaniu podawania preparatu, u pacjentów poddanych zabiegom chirurgicznym, po których spodziewany jest ból pooperacyjny, leki przeciwbólowe należy podać przed zakończeniem podawania remifentanylu. Należy uwzględnić czas niezbędny do uzyskania efektu terapeutycznego przez długo działający lek przeciwbólowy. Wybór leku, jego dawkę oraz czas podania należy zaplanować z wyprzedzeniem i indywidualnie dostosować do rodzaju zabiegu chirurgicznego i zakresu przewidywanej opieki pooperacyjnej. Zastosowanie w znieczuleniu ogólnym całkowicie dożylnym (TIVA). Dane są niewystarczające, aby ustalić zalecenia dotyczące dawkowania w tej grupie wiekowej. Noworodki i niemowlęta (do ukończenia 1 rż.). Profil farmakokinetyczny remifentanylu jest porównywalny do obserwowanego u dorosłych (po uwzględnieniu różnic w masie ciała). Jednak ze względu na brak wystarczających danych, nie należy stosować preparatu w tej grupie wiekowej. Kardioanestezja. Intubacja: pojedyncze wstrzyknięcie nie jest zalecane; infuzja ciągła – początkowa szybkość wlewu 1 µg/kg mc./min. Podtrzymanie znieczulenia u pacjentów wentylowanych: a) izofluran (dawka początkowa 0,4 MAC): pojedyncze wstrzykniecie - 0,5-1 µg/kg mc., infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 1 µg/kg mc./min, standardowa szybkość infuzji 0,003-4 µg/kg mc./min; b) propofol (dawka początkowa 50 µg/kg mc./min): pojedyncze wstrzykniecie - 0,5-1 µg/kg mc., infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 1 µg/kg mc./min, standardowa szybkość infuzji 0,01-4,3 µg/kg mc./min. Kontynuacja znieczulenia w okresie pooperacyjnym, przed rozintubowaniem: pojedyncze wstrzyknięcie nie jest zalecane; infuzja ciągła - początkowa szybkość wlewu 1 µg/kg mc./min, standardowa szybkość infuzji 0-1 µg/kg mc./min. Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja). Po podaniu środka anestetycznego, w celu uzyskania u pacjenta stanu zniesienia świadomości, należy rozpocząć infuzję remifentanylu z początkową szybkością 1 µg/kg mc./min. Nie należy podawać remifentanylu w pojedynczym wstrzyknięciu podczas wprowadzenia do znieczulenia u pacjentów poddawanych zabiegom kardiochirurgicznym. Nie należy wykonywać intubacji dotchawiczej przed upływem 5 min od rozpoczęcia infuzji. Podtrzymanie znieczulenia. Po intubacji dotchawiczej, szybkość infuzji remifentanylu należy dostosować do potrzeb pacjenta. W razie konieczności można także podać dodatkowe dawki w pojedynczych wstrzyknięciach. Pacjentom z grupy wysokiego ryzyka powikłań ze strony serca (np. z zaburzoną czynnością komór lub poddawanych operacji zastawek) należy podać maksymalną dawkę 0,5 µg/kg mc. w pojedynczym wstrzyknięciu. Zalecenia te dotyczą również pacjentów operowanych w warunkach hipotermii z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego. Klirens remifentanylu zmniejsza się o ok. 20% podczas zabiegów przeprowadzanych w hipotermii (28st.C) i krążeniu pozaustrojowym. Obniżenie temperatury ciała zmniejsza klirens w fazie eliminacji o 3% na każdy 1st.C. Leczenie skojarzone. W dawkach zalecanych powyżej, remifentanyl znacząco zmniejsza dawkę leku usypiającego niezbędną do podtrzymania znieczulenia. Dlatego izofluran i propofol należy podawać według powyższych zaleceń, aby uniknąć nasilenia efektów hemodynamicznych, takich jak niedociśnienie tętnicze i bradykardia. Brak dostępnych danych dotyczących zaleceń odnośnie dawkowania z zastosowaniem remifentanylu oraz innych leków usypiających niż wymienione powyżej. Wytyczne dotyczące leczenia pacjenta w okresie pooperacyjnym. Kontynuacja znieczulenia w okresie pooperacyjnym przed rozintubowaniem pacjenta. Podczas przewożenia pacjenta na oddział pooperacyjny, należy kontynuować podawanie remifentanylu w infuzji z szybkością, którą stosowano w końcowej fazie operacji. Po przybyciu pacjenta na oddział pooperacyjny, należy ściśle monitorować poziom analgezji i sedacji, dostosowując szybkość infuzji remifentanylu do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ustalenie alternatywnego znieczulenia przed zakończeniem podawania remifentanylu. Ze względu na bardzo szybkie zakończenie działania remifentanylu (resztkowa aktywność opioidowa zanika po upływie 5-10 min od zaprzestania podawania preparatu), przed zakończeniem podawania preparatu, konieczne jest podanie innych leków przeciwbólowych i sedatywnych. Leki te należy podać z odpowiednim wyprzedzeniem, aby uzyskać ustabilizowanie ich działania leczniczego. Z tego względu należy zaplanować wybór leku, dawkę i czas podania przed odłączeniem pacjenta od respiratora. Wytyczne dotyczące zakończenia podawania remifentanylu. Ze względu na bardzo szybkie zakończenia działania remifentanylu, u pacjentów poddanych zabiegom kardiochirurgicznym zgłaszano występowanie nadciśnienia tętniczego, dreszczy i bólu bezpośrednio po zakończeniu infuzji preparatu. W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia tych działań niepożądanych, przed zakończeniem podawania remifentanylu należy zastosować inny, odpowiedni lek przeciwbólowy. Szybkość infuzji remifentanylu należy zmniejszać o 25% w odstępach co najmniej 10-cio minutowych aż do jej zakończenia. Nie należy zwiększać szybkości infuzji podczas odłączania pacjenta od respiratora. Dopuszczalne jest jedynie stopniowe zmniejszanie szybkości infuzji oraz, w razie konieczności, podanie innych leków przeciwbólowych. Zmiany hemodynamiczne, takie jak nadciśnienie tętnicze i tachykardia, należy leczyć z zastosowaniem innych, właściwych leków. Jeżeli inne leki opioidowe są podawane jako część postępowania w okresie zmiany na alternatywne leczenie przeciwbólowe, należy ściśle monitorować stan pacjenta. Korzyści z zapewnienia odpowiedniego leczenia przeciwbólowego w okresie pooperacyjnym muszą zawsze uwzględniać potencjalne ryzyko wystąpienia depresji oddechowej. Stosowanie na oddziałach intensywnej opieki medycznej. Preparat można stosować w celu zapewnienia działania przeciwbólowego u pacjentów mechanicznie wentylowanych przebywających na OIOM. W razie konieczności należy dodatkowo podać leki sedatywne. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania remifentanylu dłużej niż 3 dni. Z tego względu nie należy stosować preparatu w leczeniu trwającym dłużej niż 3 doby. U dorosłych należy rozpocząć infuzję remifentanylu z szybkością 0,1-0,15 µg/kg mc./min (6-9 µg/kg mc./h). Szybkość infuzji powinna być zwiększana każdorazowo o 0,025 µg/kg mc./min (1,5 µg/kg mc./h) do uzyskania pożądanego poziomu sedacji i znieczulenia. Zmianę dawki należy dokonywać nie częściej niż co 5 min. Należy uważnie monitorować oraz regularnie oceniać poziom sedacji i znieczulenia w celu odpowiedniego dostosowania szybkości infuzji preparatu. Jeżeli osiągnięto szybkość infuzji wynoszącą 0,2 µg/kg mc./min (12 µg/kg mc./h) a poziom sedacji nie jest satysfakcjonujący, należy rozpocząć podawanie odpowiedniego leku sedatywnego. Dawka leku sedatywnego powinna być dostosowana do pożądanego poziomu sedacji. Szybkość infuzji remifentanylu może być ponownie zwiększana o 0,025 µg/kg mc./min (1,5 µg/kg mc./h), jeżeli niezbędne jest dodatkowe znieczulenie. Zakres remifentanylu podawanego w infuzji ciągłej wynosi 0,006-0,74 µg/kg mc./min (0,36-44,4 µg/kg mc./h). Nie należy podawać remifentanylu w pojedynczych wstrzyknięciach na OIOM. Stosowanie preparatu zmniejsza zapotrzebowanie na podawane jednocześnie leki sedatywne. Standardowe dawki początkowe leków sedatywnych (jeśli ich podanie jest konieczne): propofol - do 0,5 mg/kg mc. w pojedynczym wstrzyknięciu (bolusie), szybkość infuzji 0,5 mg/kg mc./h; midazolam - do 0,03 mg/kg mc. w pojedynczym wstrzyknięciu (bolusie), szybkość infuzji 0,03 mg/kg mc./h. W celu umożliwienia osobnego dostosowania dawki poszczególnych leków, nie należy dodawać leków sedatywnych do roztworu zawierającego remifentanyl. Dodatkowe znieczulenie u pacjentów mechanicznie wentylowanych, poddawanych zabiegom związanym ze stymulacją bólową. Zwiększenie szybkości infuzji remifentanylu może być potrzebne w celu zapewnienia dodatkowego znieczulenia pacjentom wentylowanym podczas zabiegów związanych ze stymulacją bólową, takich jak odsysanie tchawicze, zmiany opatrunków i fizjoterapia. Należy utrzymywać szybkość infuzji wynoszącą co najmniej 0,1 µg/kg mc./min (6 µg/kg mc./h) przez co najmniej 5 min przed rozpoczęciem zabiegu związanego ze stymulacją bólową. W razie przewidywanej lub istniejącej potrzeby dodatkowego znieczulenia, dawkę można dalej dostosowywać w odstępach 2-5 min o 25-50%. W celu osiągnięcia dodatkowego znieczulenia podczas stymulacji bólowej, średnia szybkość infuzji remifentanylu wynosi 0,25-75 µg/kg mc./min (15-45 µg/kg mc./h). Ustalenie alternatywnego znieczulenia przed zakończeniem podawania preparatu. Ze względu na bardzo szybkie zakończenie działania remifentanylu, resztkowa aktywność opioidowa zanika w ciągu 5-10 min od zaprzestania podawania preparatu, niezależnie od czasu trwania infuzji, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia tolerancji i hyperalgezji. Dlatego też przed zakończeniem podawania remifentanylu należy podać inne leki przeciwbólowe i sedatywne, aby zapobiec hyperalgezji i towarzyszącym zmianom hemodynamicznym. Leki te należy podać z odpowiednim wyprzedzeniem, aby umożliwić osiągnięcie pełnego efektu terapeutycznego. Opcjonalne leczenie analgetyczne obejmuje długodziałające analgetyki doustne, dożylne lub leki do znieczulenia regionalnego, których podawanie kontrolowane jest przez pielęgniarkę lub pacjenta. Leczenie należy zawsze dostosować do indywidualnej potrzeby pacjenta w miarę zmniejszania dawki remifentanylu. Wybór leku, dawkę i czas podania należy zaplanować przed zakończeniem podawania remifentanylu. Podczas długotrwałego stosowania agonistów receptora opioidowego μ istnieje możliwość rozwoju tolerancji. Wytyczne dotyczące rozintubowania pacjenta i zakończenia podawania remifentanylu. W celu zapewnienia płynnego wyjścia z postępowania opartego na stosowaniu remifentanylu należy stopniowo zmniejszać szybkości infuzji do 0,1 µg/kg mc./min (6 µg/kg mc./h) w ciągu 1 h poprzedzającej rozintubowanie. Po rozintubowaniu szybkość infuzji należy zmniejszać o 25% w odstępach co najmniej 10-cio minutowych aż do zakończenia infuzji. Podczas odłączania pacjenta od respiratora nie należy zwiększać szybkości infuzji; dopuszczalne jest jedynie stopniowe zmniejszanie szybkości wlewu i w razie konieczności podanie innych leków przeciwbólowych. Po zakończeniu infuzji remifentanylu, kaniulę należy przepłukać lub wyrzucić, aby zapobiec późniejszemu, niezamierzonemu podaniu preparatu. Jeżeli inne leki opioidowe są podawane jako część postępowania w okresie zmiany na alternatywne leczenie przeciwbólowe, należy ściśle monitorować stan pacjenta. Korzyści wynikające z zapewnienia odpowiedniego leczenia przeciwbólowego muszą zawsze uwzględniać potencjalne ryzyko wystąpienia depresji oddechowej w związku z podawaniem tych leków. Brak dostępnych danych o stosowaniu preparatu u dzieci i młodzieży na OIOM. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku (>65 lat). Znieczulenie ogólne. Obserwowano zwiększoną wrażliwość na farmakologiczne działanie remifentanylu. Dlatego początkowa dawka remifentanylu podawana w tej populacji pacjentów powinna stanowić połowę dawki zalecanej u dorosłych. Następnie dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta, zarówno w fazie indukcji jak i podtrzymania znieczulenia, oraz podczas leczenia bólu w bezpośrednim okresie pooperacyjnym. Kardioanestezja. Zmniejszenie dawki początkowej nie jest konieczne. Intensywna opieka medyczna. Zmniejszenie dawki początkowej nie jest konieczne. Pacjenci z nadwagą. Należy zmniejszyć i dostosować dawkowanie remifentanylu do należnej masy ciała pacjentów, ponieważ w tej populacji klirens i objętość dystrybucji remifentanylu są lepiej skorelowane z należną niż z rzeczywistą masą ciała pacjenta. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Na podstawie dotychczas przeprowadzonych badań, nie jest konieczne dostosowanie dawki u tych pacjentów, w tym u pacjentów pozostających na OIOM. Jednak klirens metabolitu karboksylowego jest zmniejszony u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Badania przeprowadzone na ograniczonej liczbie pacjentów nie uzasadniają żadnych specjalnych zaleceń dotyczących dawkowania. Jednak pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby mogą być nieco bardziej wrażliwi na hamujące działanie remifentanylu na ośrodek oddechowy. Należy uważnie monitorować tych pacjentów i dostosować dawkę remifentanylu do indywidualnych potrzeb pacjenta. Neurochirurgia. Ograniczone doświadczenie kliniczne u pacjentów poddawanych zabiegom neurochirurgicznym wskazuje na brak specjalnych zaleceń dotyczących dawkowania w tej grupie pacjentów. Pacjenci z III/IV grupy ryzyka operacyjnego wg ASA. Znieczulenie ogólne. Ponieważ działanie hemodynamiczne silnych opioidów może być nasilone u pacjentów z III/IV grupy ryzyka operacyjnego wg ASA, należy zachować ostrożność podczas podawania remifentanylu w tej grupie pacjentów. Należy zmniejszyć dawkę początkową, a następnie dostosować ją w zależności od odpowiedzi terapeutycznej. Brak wystarczających danych, aby określić zalecenia dotyczące dawkowania w populacji dzieci i młodzieży. Kardioanestezja. Zmniejszenie dawki początkowej nie jest konieczne. Sposób podania. Preparat należy przygotować do podania dożylnego, dodając odpowiednio 1, 2 lub 5 ml rozpuszczalnika w celu uzyskania roztworu remifentanylu o stężeniu 1 mg/ml. Po odtworzeniu, preparat można podawać tylko po uprzednim rozcieńczeniu do stężenia 20 do 250 µg/ml (zalecane rozcieńczenie dla dorosłych wynosi 50 µg/ml, dla dzieci w wieku ≥1 rż. od 20 do 25 µg/ml) stosując jeden z następujących dożylnych płynów infuzyjnych (rozcieńczenie zależy od możliwości technicznych urządzenia infuzyjnego i przewidywanego zapotrzebowania pacjenta): woda do wstrzyk.; glukoza 50 mg/ml (5%) roztw. do wstrzyk.; glukoza 50 mg/ml (5%) roztw. do wstrzyk. i NaCl 9 mg/ml (0,9%) roztw. do wstrzyk.; NaCl 9 mg/ml (0,9%) roztw. do wstrzyk.; NaCl 4,5 ml (0,45%) roztw. do wstrzyk. Wykazano zgodność preparatu z wymienionymi płynami infuzyjnymi, podawanymi przez wspólny cewnik dożylny: płyn Ringera z mleczanami roztw. do wstrzyk.; płyn Ringera z mleczanami i glukozą 50 mg/ml (5%) roztw. do wstrzyk. Preparat można podawać przez wspólny cewnik dożylny z propofolem. |
