| Dawkowanie |
Domięśniowo (wyjątkowo podskórnie u pacjentów z małopłytkowością lub z zaburzeniami krzepnięcia krwi). Schematy szczepienia przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B powinny być dostosowane do lokalnych zaleceń dotyczących szczepień. Dawka 10 µg/0,5 ml przeznaczona jest do stosowania u noworodków, niemowląt, dzieci i młodzieży do 15 lat włącznie. Dawka 20 µg/ml jest przeznaczona dla osób od 16 lat. Dawkę 20 µg/ml można także zastosować u osób od 11 do 15 lat włącznie wg schematu 2-dawkowego, w przypadku gdy ryzyko zakażenia wirusem HBV podczas trwania cyklu szczepienia jest niskie i istnieje pewność, że cykl szczepienia będzie ukończony. Szczepienie podstawowe. Schemat 0, 1, 6 mies., który pozwala na uzyskanie optymalnej ochrony w 7 mies. po podaniu pierwszej dawki i indukuje wysoki poziom przeciwciał. Schemat przyspieszony: 0, 1, 2 mies., który pozwala na uzyskanie optymalnej odpowiedzi immunologicznej i zapewnia lepszą współpracę ze strony szczepionego; w celu zapewnienia długotrwałej ochrony zaleca się podanie czwartej dawki po 12 mies. od pierwszej dawki, ponieważ stężenia przeciwciał po trzeciej dawce są niższe od uzyskiwanych po podaniu szczepionki wg schematu 0, 1, 6 mies.; u niemowląt ten schemat umożliwia jednoczesne zastosowanie szczepionki przeciwko WZW typu B z innymi szczepionkami pediatrycznymi. W wyjątkowych przypadkach u dorosłych, np. przed podróżą, gdy wymagane jest szybkie przeprowadzenie szczepienia podstawowego w czasie jednego miesiąca przed wyjazdem, można podać 3 dawki szczepionki (20 µg/ml) w dniach 0, 7, 21; zaleca się podanie czwartej dawki po 12 mies. od podania dawki pierwszej. Dawka 20 µg/ml może być zastosowana u pacjentów od 11 do 15 lat włącznie wg schematu: 0, 6 mies.; w tym przypadku osoba szczepiona może nie uzyskać ochronnego poziomu przeciwciał przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B aż do czasu po przyjęciu drugiej dawki, dlatego schemat ten można zastosować jedynie wówczas gdy ryzyko zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B podczas trwania cyklu szczepienia jest małe oraz gdy istnieje pewność, że 2-dawkowy cykl szczepienia będzie ukończony; jeżeli te warunki nie mogą być spełnione (np. pacjenci hemodializowani, osoby podróżujące w rejony endemicznego występowania WZW typu B, osoby pozostające w bliskim kontakcie z zakażonymi), należy zastosować dawkę 10 µg/0,5 ml wg schematu 3-dawkowego lub schematu przyspieszonego. Pacjenci z niewydolnością nerek, w tym u pacjenci hemodializowani (odpowiedź immunologiczna po szczepieniach przeciwko WZW typu B jest mniejsza): dzieci do 15 lat włącznie - 10 µg wg schematu 0, 1, 2 i 12 mies. lub 0, 1, 6 mies., podanie wyższej dawki antygenu może zwiększyć odpowiedź immunologiczną, należy wziąć pod uwagę wykonanie badań serologicznych po szczepieniu, może zaistnieć konieczność podania dodatkowych dawek szczepionki, aby uzyskać ochronne miano przeciwciał anty-HBs ≥10 j.m./l; dorośli i młodzież od 16 lat - 4 podwójne dawki (2 x 20 µg) wg schematu 0, 1, 2 i 6 mies. od podania pierwszej dawki, schemat szczepienia powinien być odpowiednio modyfikowany, tak aby zapewnić przeciwciała anty-HBs na poziomie ≥10 j.m./l. Przypadki stwierdzonego lub przypuszczalnego bezpośredniego narażenia na zakażenie WZW typu B (np. ukłucie skażoną igłą): szczepienie wg schematu 0, 1, 2, 12 mies.; pierwszą dawkę szczepionki można podać równocześnie z immunoglobuliną ludzką przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBIg), wstrzyknięcia te muszą być wykonane w dwa różne miejsca. Noworodki urodzone przez matki, które są nosicielkami HBV: pierwszą dawkę szczepionki (10 µg/0,5 ml) należy podać w pierwszej dobie życia (jeśli jest dostępna immunoglobulina przeciw WZW B, należy ją podać jednocześnie z pierwszą dawką szczepionki, w celu zwiększenia skuteczności ochronnej; szczepionkę i HBIg należy podawać w różne miejsca), a kolejne dawki mogą być podawane wg dwóch różnych schematów: 0, 1, 2, 12 mies. lub według schematu 0, 1, 6 mies.; szczepienie wg pierwszego schematu pozwoli szybciej uzyskać odpowiedź immunologiczną. Szczepienie przypominające: aktualnie dostępne dane nie wskazują na konieczność zastosowania dawki przypominającej u osób ze sprawnie działającym układem immunologicznym, które prawidłowo zareagowały na pełne szczepienie podstawowe. U pacjentów z obniżoną odpornością (np. pacjentów z niewydolnością nerek, hemodializowanych, HIV dodatnich), należy zastosować dawki przypominające w celu utrzymania stężenia przeciwciał anty-HBs na poziomie ≥10 j.m./l. U tych pacjentów zaleca się wykonywanie badań serologicznych co 6-12 mies. po szczepieniu. Należy przestrzegać lokalnie obowiązujących zaleceń dotyczących szczepienia przypominającego. Sposób podania. Domięśniowo (w okolicę przednio-boczną uda u noworodków, niemowląt i młodszych dzieci lub w mięsień naramienny u dorosłych i dzieci). Wyjątkowo szczepionka może być podana podskórnie pacjentom z małopłytkowością lub z zaburzeniami krzepnięcia krwi. |
