| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Mięsaki tkanek miękkich i pochodzące z tkanki kostnej. Ziarnica złośliwa. Chłoniaki nieziarnicze. Ostra białaczka limfoblastyczna. Ostra białaczka szpikowa. Rak tarczycy. Rak piersi. Rak jajnika. Rak pęcherza moczowego. Rak drobnokomórkowy płuc. Neuroblastoma. Stosowanie leku daje wyraźne korzyści w leczeniu: szpiczaka mnogiego, raka endometrium, raka szyjki macicy, guza Wilmsa, guzów głowy i szyi, raka żołądka, raka trzustki, raka gruczołu krokowego, raka jądra i raka wątroby. |
| Dawkowanie |
Leczenie doksorubicyną powinno być stosowane tylko przez lekarza z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii. Zaleca się hospitalizację pacjenta przynajmniej we wczesnej fazie leczenia. Podanie dożylne. Dorośli. Monoterapia. Dawkowanie zależy od rodzaju guza, czynności serca i wątroby oraz jednoczesnego stosowania chemioterapii. Zalecana dawka: 60-75 mg/m2 pc. we wlewie dożylnym co 3 tyg. Alternatywnie: 20 mg/m2 pc. przez 3 kolejne dni raz na 3 tyg. Maksymalna dawka skumulowana wynosi 550 mg/m2 pc. Stwierdzono, że podawanie doksorubicyny co tydzień jest równie skuteczne, jak co 3 tyg., przy mniejszym działaniu toksycznym na serce. Zaleca się stosowanie w dawce 20 mg/m2 co tydzień, jednak obiektywną odpowiedź na leczenie uzyskiwano przy dawkach 6-12 mg/m2 pc. Leczenie skojarzone. Przy równoczesnym stosowaniu z lekami cytotoksycznymi o podobnym działaniu toksycznym dawkę należy zmniejszyć. Jeżeli pacjent jest leczony metodą napromieniania śródpiersia, przyjmuje inne leki onkologiczne o działaniu kardiotoksycznym nienależące do antracyklin lub ma chorobę serca, zaleca się maksymalną dawkę skumulowaną 450 mg/m2 pc. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dawkowanie należy zmniejszyć w zależności od stężenia bilirubiny: do ½ zwykłej dawki, gdy stężenie bilirubiny w surowicy krwi wynosi 1,2-3,0 mg/dl; do ¼ zwykłej dawki, gdy stężenie bilirubiny w surowicy krwi wynosi powyżej 3,0 mg/dl. Na ogół zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. U pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko działania kardiotoksycznego, zamiast wstrzyknięcia należy rozważyć stosowanie 24-godzinnnej infuzji dożylnej. Dzięki temu można zmniejszyć częstość działania kardiotoksycznego bez zmniejszenia skuteczności terapeutycznej. W tej grupie pacjentów przed każdym cyklem leczenia należy dokonać pomiaru frakcji wyrzutowej. Ryzyko kardiomiopatii zwiększa się stopniowo z dawką. Nie należy przekraczać dawki 450-550 mg/m2 pc., skumulowanej w ciągu życia pacjenta. Należy unikać stosowania dawek skumulowanych powyżej 400 mg m2 pc. u pacjentów z wcześniej występującą chorobą serca albo po przebytej radioterapii serca lub śródpiersia. W skojarzeniu z innymi lekami onkologicznymi doksorubicynę stosuje się w dawkach 50-75 mg/m2 pc. Ze względu na addycyjne działanie tych leków może wystąpić znaczne upośledzenie czynności szpiku kostnego. U dzieci należy stosować mniejsze dawki ze względu na większe ryzyko działania kardiotoksycznego, a szczególnie opóźnionego działania kardiotoksycznego. Zaleca się przeprowadzanie badań kontrolnych czynności serca. Należy się spodziewać działania toksycznego na szpik kostny z minimalnymi parametrami hematologicznymi (nadir) po 10-14 dniach od rozpoczęcia terapii. U dzieci zwykle szybko następuje poprawa ze względu na dużą rezerwę szpiku kostnego w porównaniu z osobami dorosłymi. Podanie dopęcherzowe - powierzchowny rak pęcherza moczowego i rak pęcherza in situ. Zaleca się dawkowanie 50 mg w 50 ml roztworu fizjologicznego. Początkowo lek podaje się raz na tydzień, a później raz na miesiąc. Dotychczas nie określono optymalnego czasu trwania leczenia. Zakres wynosi 6-12 mies. Po podawaniu doksorubicyny dopęcherzowo nie obowiązują takie ograniczenia odnośnie maksymalnej dawki skumulowanej, jak po podaniu dożylnym, ponieważ wchłanianie układowe doksorubicyny jest wówczas znikome. Sposób podania. Lek może być podawany we wstrzyknięciu dożylnym, trwającym 2-5 min lub we wlewie dożylnym z 0,9% roztworem NaCl, 5% glukozą lub roztworem do wlewu dożylnego zawierającym NaCl i glukozę. Wstrzyknięcie leku w bolusie powoduje wystąpienie większego szczytowego stężenia leku w osoczu krwi, co prawdopodobnie ma większe działanie kardiotoksyczne. Po dożylnym podaniu leku należy zwrócić uwagę na to, aby uniknąć wynaczynienia wokół żyły, co może spowodować miejscową martwicę i zakrzepowe zapalenie żyły. Podanie dopęcherzowe - płyn podaje się do wnętrza pęcherza moczowego z użyciem jałowego cewnika. Doksorubicyny nie należy podawać dooponowo, domięśniowo, podskórnie lub w długotrwałej infuzji. Opisywano wytrącanie się doksorubicyny podczas jednoczesnego stosowania z heparyną i 5-fluorouracylem. Dlatego roztworów doksorubicyny nie należy mieszać z innymi lekami. |
