| Dawkowanie |
Domięśniowo i do gruczołu (ślinowego). Dorośli. Jednostki dawkowania zalecane dla leku nie są równoważne z jednostkami dawkowania innych leków zawierających toksynę botulinową. Optymalna dawka, częstość podawania i liczba miejsc wstrzyknięcia powinny zostać określone przez lekarza indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawkę należy zwiększać stopniowo. Kurcz powiek i połowiczy kurcz twarzy: dawka początkowa to 1,25-2,5 j. w każdym miejscu wstrzyknięcia. Dawka początkowa nie powinna być większa niż 25 j. na jedno oko. Dawka całkowita jednej sesji leczenia nie powinna przekraczać 50 j. na jedno oko. Nie należy powtarzać leczenia częściej, niż co 12 tyg. Odstępy czasowe pomiędzy zabiegami należy określić na podstawie rzeczywistych wskazań klinicznych dla danego pacjenta. Rozpoczęcie działania jest obserwowane średnio w ciągu 4 dni po wstrzyknięciu. Działanie preparatu utrzymuje się zazwyczaj około 3-5 miesięcy. Może jednak utrzymywać się znacznie krócej lub dłużej. Jeżeli dawka początkowa okaże się niewystarczająca, można ją zwiększyć maksymalnie dwukrotnie podczas kolejnego podania. Wydaje się jednak, że wstrzykiwanie więcej niż 5,0 j. w jedno miejsce nie przynosi dodatkowych korzyści. Kurczowy kręcz szyi: dawkę dobiera się indywidualnie w zależności od ustawienia głowy i szyi, umiejscowienia możliwego bólu, przerostu mięśni, masy ciała, odpowiedzi na leczenie. W pierwszym cyklu leczenia nie należy wstrzykiwać więcej niż 200 j., z możliwością wprowadzenia zmian w kolejnych cyklach, na podstawie odpowiedzi na leczenie. W każdej jednej sesji całkowita dawka nie powinna przekraczać 300 j. Nie należy podawać więcej niż 50 j. w każde jedno miejsce wstrzyknięcia. Rozpoczęcie działania jest obserwowane średnio w ciągu 7 dni po wstrzyknięciu. Działanie utrzymuje się zazwyczaj około 3-4 mies. Może jednak utrzymywać się znacznie dłużej lub krócej. Nie zaleca się powtarzania zabiegów w odstępach krótszych niż 10 tygodni. Odstępy czasowe pomiędzy zabiegami należy określić na podstawie rzeczywistych wskazań klinicznych dla danego pacjenta. Poudarowa spastyczność kończyny górnej: dokładną dawkę i liczbę miejsc wstrzyknięcia należy dostosować do danego pacjenta w oparciu o wielkość, liczbę i lokalizację chorobowo zmienionych mięśni, nasilenia spastyczności i obecności miejscowego osłabienia mięśni. Całkowita dawka stosowana w leczeniu spastyczności kończyny górnej w czasie jednej sesji leczenia nie powinna przekraczać 500 j. i nie należy podawać więcej, niż 250 j. do mięśni ramienia. Pacjenci informowali, że rozpoczęcie działania odczuwali po 4 dniach od podania preparatu. Maksymalny wynik– zmniejszenie napięcia mięśni – odczuwali w ciągu 4 tyg. Zasadniczo skutek leczenia utrzymywał się 12 tyg., jednakże może on trwać znacznie dłużej lub krócej. Nie należy wstrzykiwać kolejnych dawek częściej, niż co12 tyg. Odstępy między wstrzyknięciami kolejnych dawek należy ustalić w oparciu o rzeczywistą kliniczną potrzebę danego pacjenta. Zalecane dawki lecznicze na mięsień: zgięty nadgarstek - mięsień zginacz promieniowy nadgarstka: 25-100 j., mięsień zginacz łokciowy nadgarstka: 25-100 j.; zaciśnięta pięść - mięsień zginacz powierzchniowy palców: 25-100 j., mięsień zginacz głęboki palców: 25-100 j.; zgięty łokieć - mięsień ramienno-promieniowy: 25-100 j., mięsień dwugłowy: 50-200 j., mięsień ramienny: 25-100 j.; nawrócone przedramię - mięsień nawrotny czworoboczny: 10-50 j., mięsień nawrotny obły: 25-75 j.; kciuk w dłoni - mięsień zginacz długi kciuka: 10-50 j., mięsień przywodziciel kciuka: 5-30 j.; mięsień zginacz krótki kciuka/mięsień przeciwstawiacz kciuka: 5-30 j.; rotacja wewnętrzna/wydłużenie/przywiedzenie ramienia - mięsień naramienny (część obojczykowa): 20-150 j.; mięsień najszerszy grzbietu: 25-150 j.; mięsień piersiowy większy: 20-200 j.; mięsień podłopatkowy: 15-100 j.; mięsień obły większy: 20-100 j. Przewlekły ślinotok. Należy użyć roztworu po rekonstytucji o stężeniu 5 jednostek/0,1 ml. Lek wstrzykuje się do ślinianek przyusznych i podżuchwowych po obu stronach (łącznie, cztery wstrzyknięcia podczas jednego zabiegu). Dawkę dzieli się pomiędzy śliniankami przyusznymi i podżuchwowymi w stosunku 3: 2 w następujący sposób: ślinianki przyuszne – 30 j. na każdą stronę; ślinianki podżuchwowe – 20 j. na każdą stronę. Zalecana dawka w czasie jednej sesji leczenia wynosi 100 j. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki. Nie należy wstrzykiwać kolejnych dawek częściej, niż co 16 tygodni. Wszystkie wskazania. Jeżeli działanie preparatu nie będzie widoczne w ciągu 1 mies. od pierwszego wstrzyknięcia należy podjąć następujące środki: kliniczną weryfikację działania neurotoksyny na ostrzyknięty mięsień np. badanie elektromiograficzne w wyspecjalizowanej jednostce; analizę przyczyny klinicznej oporności na leczenie, np. niewystarczające wyizolowanie mięśnia, do którego wstrzyknięto preparat, zbyt mała dawka preparatu, zła technika wstrzykiwania, utrwalony przykurcz mięśnia, zbyt słaby mięsień antagonista, możliwe wytworzenie przeciwciał; ocenę, czy wybór leczenia neurotoksyną botulinową typu A był właściwy w danym przypadku; jeżeli w trakcie początkowego leczenia nie pojawiły się działania niepożądane, można przeprowadzić dodatkową serię wstrzyknięć pod następującymi warunkami: 1) dobranie dawki preparatu na podstawie analizy braku odpowiedzi klinicznej na ostatnie podanie, 2) lokalizacja zajętych mięśni pod kontrolą takich technik, jak badanie elektromiograficzne, 3) zachowanie zalecanego minimalnego odstępu pomiędzy pierwszym i powtórnym podaniem preparatu. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u dzieci i młodzieży w wieku 0-17 lat. Sposób podania. Po rekonstytucji preparat powinien zostać zużyty podczas jednej sesji wstrzykiwań i tylko dla jednego pacjenta. Kurcz powiek i połowiczy kurcz twarzy. Preparat wstrzykuje się do przyśrodkowej i bocznej części mięśnia okrężnego oka powieki górnej i do bocznej części mięśnia okrężnego oka powieki dolnej. Dodatkowo można wykonać wstrzyknięcia w obrębie brwi, bocznej części mięśnia okrężnego oka i górnej części twarzy, jeśli na skutek skurczu mięśni w tym rejonie dochodzi do zaburzenia widzenia. Pacjentów z połowiczym kurczem twarzy powinno się leczyć w taki sam sposób, jak w przypadku jednostronnego kurczu powiek. Nie należy wykonywać wstrzyknięć do mięśni dolnej części twarzy ze względu na wyraźne ryzyko miejscowego ich osłabienia, co wynika z doniesień literaturowych, dotyczących przypadków wstrzyknięcia toksyny botulinowej w ten obszar twarzy u pacjentów z połowiczym kurczem twarzy. Kurczowy kręcz szyi. W leczeniu kurczowego kręczu szyi stosuje się wstrzyknięcia w mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy, mięsień dźwigacz łopatki, mięsień pochyły, mięsień płatowy głowy i (lub) mięsień czworoboczny. Lista ta nie jest kompletna, ponieważ każdy z mięśni odpowiedzialnych za kontrolę ustawienia głowy może być dotknięty procesem chorobowym i wymagać leczenia. W razie trudności z wyizolowaniem pojedynczych mięśni należy wykonać wstrzyknięcie pod kontrolą takich technik, jak badanie elektromiograficzne lub ultrasonograficzne. Masa mięśniowa i stopień przerostu lub zaniku mięśniowego muszą być uwzględnione przy wyborze odpowiedniej dawki preparatu. Nie należy wykonywać obustronnych wstrzyknięć do mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, ponieważ wstrzykiwanie obustronne lub podawanie dawek ponad 100 j. do tego mięśnia niesie ze sobą zwiększone ryzyko działań niepożądanych, szczególnie zaburzeń połykania. Spastyczność kończyny górnej. W przypadku trudności z wyizolowaniem poszczególnych mięśni, zaleca się lokalizację zajętych mięśni pod kontrolą takich technik, jak badanie elektromiograficzne lub ultrasonograficzne. Wstrzyknięcie preparatu w wiele miejsc może umożliwić bardziej jednorodny kontakt leku z unerwionymi obszarami mięśnia co jest szczególnie korzystne w przypadku wstrzykiwania w większe mięśnie. Przewlekły ślinotok. Odpowiednie ślinianki można zlokalizować za pomocą anatomicznych punktów orientacyjnych lub badania ultrasonograficznego, jednakże preferowaną metodą jest metoda ultrasonograficzna, ponieważ zaobserwowano lepsze działanie terapeutyczne. |
