| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Leczenie nadczynności tarczycy, w tym: leczenie zachowawcze nadczynności tarczycy, szczególnie w przypadku małego wola lub nieobecności wola; przygotowanie do zabiegu operacyjnego we wszystkich postaciach nadczynności tarczycy; przygotowanie do leczenia jodem radioaktywnym, szczególnie u pacjentów z ciężką nadczynnością tarczycy; okresowa terapia po leczeniu radioaktywnym jodem; leczenie profilaktyczne u pacjentów z subkliniczną nadczynnością tarczycy, autonomicznymi gruczolakami lub nadczynnością tarczycy w wywiadzie, u których niezbędna jest ekspozycja na jod (np. badanie z użyciem środków kontrastowych zawierających jod). |
| Dawkowanie |
Doustnie. Tiamazol jest aktywnym metabolitem karbimazolu lecz 1 mg tiamazolu nie jest równoważny 1 mg karbimazolu. Należy wziąć to pod uwagę, rozpoczynając leczenie tiamazolem lub w przypadku przestawiania leczenia z karbimazolu na tiamazol. Dorośli: początkowo 10-40 mg na dobę (w zależności od ciężkości choroby i spożycia jodu). W wielu przypadkach zahamowanie produkcji hormonów tarczycy zwykle można osiągnąć, stosując dawki początkowe 20-30 mg tiamazolu na dobę. W łagodnych przypadkach pełna dawka blokująca może nie być konieczna i wówczas należy rozważyć mniejszą dawkę początkową. W ciężkich przypadkach nadczynności tarczycy może być konieczna dawka początkowa 40 mg tiamazolu. Dawkę należy ustalić indywidualnie w zależności od stanu metabolicznego pacjenta, ocenianego na podst. zmian stężenia hormonów tarczycy. W leczeniu podtrzymującym zalecana jest dawka 5-20 mg na dobę w skojarzeniu z lewotyroksyną (aby uniknąć niedoczynności tarczycy) lub 2,5-10 mg na dobę w monoterapii. Nadczynność indukowana jodem może wymagać większych dawek. Dzieci i młodzież od 3 do 17 lat: początkowo 0,5 mg/kg mc. na dobę w 2-3 równych dawkach. W terapii podtrzymującej dawka dobowa może być zmniejszona i podawana raz na dobę w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Konieczne może być dodatkowe leczenie lewotyroksyną, aby uniknąć niedoczynności tarczycy. Nie należy przekraczać całkowitej dawki dobowej 40 mg tiamazolu. Dzieci ≤2 lat. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania tiamazolu u dzieci w tej grupie wiekowej nie było systematycznie oceniane, dlatego nie zaleca się stosowania. Leczenie zachowawcze nadczynności tarczycy. Leczenie ma na celu uzyskanie stanu metabolicznego jak w eutyreozie i długotrwałej remisji po określonym czasie trwania leczenia. W zależności od doboru pacjentów do leczenia, remisję uzyskuje się maksymalnie u 50% pacjentów po roku. Opisywane wskaźniki remisji wyraźnie się różnią, choć nie wyjaśniono do końca przyczyny odpowiedzialnej za te różnice. Do czynników, które prawdopodobnie mają znaczenie należą: typ nadczynności tarczycy (immunologiczna lub nieimmunologiczna), czas trwania leczenia, dawka tiamazolu oraz podaż jodu w diecie lub jatrogenna podaż jodu. Terapia trwa zwykle 6 mies. do 2 lat (przeciętnie rok). Statystycznie, prawdopodobieństwo remisji zwiększa się wraz z czasem trwania leczenia. W przypadkach, w których nie można osiągnąć remisji, a nie ma możliwości lub zgody na zastosowanie radykalnych metod terapeutycznych, tiamazol można stosować jako przewlekłe leczenie przeciwtarczycowe, w jak najmniejszej dawce, bez dodawania lub w skojarzeniu z małą dawką lewotyroksyny. Pacjenci z dużym wolem tarczycy i uciskiem na tchawicę powinni otrzymywać, jeśli w ogóle, jedynie krótkotrwałe leczenie tiamazolem, ponieważ długotrwałe podawanie leku może powodować powiększanie się wola. Konieczne może być szczególnie dokładne monitorowanie leczenia (stężenie TSH, światło tchawicy). Preferuje się łączenie tej terapii z dodatkowym podawaniem lewotyroksyny. Leczenie przedoperacyjne. Tymczasowe, wstępne leczenie (przez 3 lub 4 tyg. lub dłużej, w zależności od indywidualnej potrzeby) może służyć do osiągnięcia metabolicznego stanu eutyreozy, zmniejszając tym samym ryzyko związane z zabiegiem chirurgicznym. Zabieg chirurgiczny powinien zostać przeprowadzony, gdy tylko pacjent osiągnie eutyreozę, w przeciwnym razie należy włączyć suplementację lewotyroksynę; leczenie można zakończyć 1 dzień przed operacją. Spowodowane tiamazolem zwiększenie kruchości tkanek tarczycy i ryzyka krwawienia można skompensować dodatkowym, przedoperacyjnym podaniem dużej dawki jodu w ciągu 10 dni poprzedzających operację (terapia jodowa Plummera). Leczenie przed terapią jodem radioaktywnym. Osiągnięcie eutyreozy przed zastosowaniem jodu radioaktywnego ma ważne znaczenie szczególnie w ciężkich przypadkach nadczynności tarczycy, gdyż w pojedynczych przypadkach, po terapii jodem radioaktywnym bez wstępnego leczenia opisywano występowanie przełomu tarczycowego. Pochodne tionamidu mogą zmniejszać jodowrażliwość tkanki tarczycy. W przypadku planowego leczenia gruczolaków autonomicznych należy zapobiegać aktywacji tkanki paranodularnej przy pomocy leczenia poprzedzającego. Okresowa terapia przeciwtarczycowa po leczeniu jodem radioaktywnym. Czas trwania leczenia i dawkę tiamazolu należy ustalić indywidualnie, w zależności od nasilenia obrazu klinicznego i szacowanego okresu, po którym pojawią się efekty leczenia jodem radioaktywnym (ok. 4-6 mies.). Leczenie profilaktyczne u pacjentów zagrożonych ryzykiem wystąpienia nadczynności tarczycy w wyniku podania substancji zawierających jod w celach diagnostycznych. Zazwyczaj, przez ok. 10 dni podaje się 10-20 mg tiamazolu i (lub) 1 g nadchloranu na dobę (np. w sytuacji podania środków kontrastowych wydalanych przez nerki). Czas trwania leczenia zależy od czasu, przez jaki substancja zawierająca jod pozostaje w organizmie. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby klirens osoczowy tiamazolu jest zmniejszony, w związku z tym dawkę leku należy utrzymywać na jak najniższym poziomie a pacjentów należy ściśle monitorować. Z uwagi na brak danych dotyczących farmakokinetyki tiamazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się ostrożne, indywidualne dostosowywanie dawki pod ścisłą kontrolą, dawka powinna być możliwie najmniejsza. U pacjentów w podeszłym wieku, zaleca się indywidualne dostosowywanie dawki pod ścisłą kontrolą. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości i popijać odpowiednią ilością płynu. W czasie początkowej terapii nadczynności tarczycy dużymi dawkami, dawkę dobową można podzielić i przyjmować w regularnych odstępach czasu w ciągu dnia. Dawkę podtrzymującą można przyjmować raz na dobę, rano, podczas śniadania lub po śniadaniu. |
