| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Razem ze wspomaganiem oddychania i innymi odpowiednimi substancjami czynnymi: w leczeniu noworodków urodzonych ≥34. tygodnia ciąży z hipoksyjną niewydolnością oddechową, związaną ze stwierdzonym klinicznie lub echokardiograficznie nadciśnieniem płucnym, w celu poprawy utlenowania i zmniejszenia potrzeby zastosowania pozaustrojowej oksygenacji membranowej; jako część terapii okołooperacyjnego i pooperacyjnego nadciśnienia płucnego u noworodków, niemowląt, dzieci, młodzieży oraz dorosłych, poddanych operacji serca, w celu selektywnego zmniejszenia ciśnienia w tętnicy płucnej i poprawienia czynności prawej komory serca oraz utlenowania. |
| Dawkowanie |
Dotchawiczo i dooskrzelowo. Przetrwałe nadciśnienie płucne u noworodków (PPHN). Leczenie należy prowadzić wyłącznie na oddziałach neonatologicznych pod nadzorem doświadczonego neonatologa. Lek należy stosować u wentylowanych noworodków, u których przewiduje się wspomaganie oddychania dłużej niż 24 h i tylko wtedy, gdy zastosowano optymalne metody wspomagania oddechowego, tj. optymalizację objętości oddechowej/ciśnienia oddechowego i upowietrzenia płuca (surfaktant, wentylacja z dużą częstotliwością i dodatnie ciśnienie końcowo-oddechowe). Maksymalna zalecana dawka wynosi 20 ppm. W głównych badaniach klinicznych dawka początkowa wynosiła 20 ppm. Rozpoczynając możliwie jak najwcześniej, w ciągu pierwszych 4-24 h leczenia, dawkę należy stopniowo zmniejszać do 5 ppm, pod warunkiem, że w przypadku zastosowania mniejszej dawki utlenowanie krwi tętniczej jest odpowiednie. Terapię należy utrzymywać na poziomie 5 ppm, aż do uzyskania takiej poprawy utlenowania, że FiO2 (stężenie tlenu w mieszaninie oddechowej) będzie <0,60. Leczenie można stosować przez 96 h lub do czasu, kiedy przyczyna powodująca niedotlenienie zostanie usunięta, a noworodek będzie gotowy do odstawienia leczenia. Czas trwania leczenia może być różny, ale zwykle trwa krócej niż 4 dni. Odstawianie leku należy rozpocząć wówczas, gdy wsparcie oddechowe zostało znacząco zmniejszone lub po 96 h leczenia. Dawkę należy zmniejszyć do 1 ppm w ciągu 30-60 min. Jeśli utlenowanie nie zmienia się podczas stosowania dawki 1 ppm, należy zwiększyć FiO2 o 10%, przerwać podawanie tlenku azotu i dokładnie obserwować, czy nie pojawią się objawy niedotlenienia. Jeżeli utlenowanie zmniejszy się >20%, należy wznowić terapię tlenkiem azotu w dawce 5 ppm, a przerwanie leczenia należy rozważyć ponownie po 12 - 24 h. Noworodki, u których nie udaje się odstawić tlenku azotu po 4 dniach, należy poddać dokładnym badaniom diagnostycznym w celu wykrycia innych schorzeń. Nadciśnienie płucne związane z operacją serca. Leczenie powinno odbywać się pod nadzorem lekarza posiadającego odpowiednie doświadczenie w zakresie anestezjologii i intensywnej opieki medycznej po zabiegach kardiotorakochirurgicznych, wyłącznie na oddziałach kardiotorakochirurgii. Tlenek azotu należy stosować wyłącznie po zoptymalizowaniu leczenia konserwatywnego. W badaniach klinicznych tlenek azotu podawano jako dodatek do standardowych schematów leczenia w warunkach okołooperacyjnych, w tym leków inotropowych i wazoaktywnych. Podawać wyłącznie ściśle obserwując hemodynamikę i oksygenację. Noworodki, niemowlęta, dzieci i młodzież do 17 lat: dawka początkowa wynosi 10 ppm i może być zwiększona do 20 ppm, jeśli mniejsza dawka nie pozwoliła na osiągnięcie wystarczających efektów klinicznych. Należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę i należy ją zmniejszyć do 5 ppm pod warunkiem, że ciśnienie w tętnicy płucnej oraz ustrojowa oksygenacja tętnicza pozostaną właściwe przy mniejszej dawce. Dane kliniczne uzasadniające sugerowaną dawkę w przedziale wiekowym wynoszącym 12-17 lat są ograniczone. Dorośli: dawka początkowa wynosi 20 ppm i może być zwiększona do 40 ppm, jeśli mniejsza dawka nie pozwoliła na osiągnięcie wystarczających efektów klinicznych. Należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę i należy ją zmniejszyć do 5 ppm pod warunkiem, że ciśnienie w tętnicy płucnej oraz ustrojowa oksygenacja tętnicza pozostaną właściwe przy mniejszej dawce. Zmniejszenie ciśnienia w tętnicy płucnej i poprawa oksygenacji są widoczne w ciągu 5-20 min. Jeśli odpowiedź jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć najwcześniej po 10 min. Należy rozważyć przerwanie leczenia, jeśli po 30-minutowej terapii próbnej nie zostaną zaobserwowane korzystne efekty fizjologiczne. Leczenie można rozpocząć w dowolnym momencie w okresie okołooperacyjnym. W badaniach klinicznych było zwykle rozpoczynane przed odłączeniem krążenia pozaustrojowego. Wdychany tlenek azotu podawano przez okres do 7 dni w warunkach okołooperacyjnych, ale często czas leczenia wynosił 24-48 h. Próbę odstawienia leku należy podjąć niezwłocznie po ustaleniu się hemodynamiki w połączeniu z odłączeniem od wentylatora i odstawieniem leków inotropowych. Wycofywanie terapii wziewnej z zastosowaniem tlenku azotu należy przeprowadzać stopniowo. Dawkę należy stopniowo zmniejszać do 1 ppm przez 30 min przy ścisłej obserwacji ciśnienia ustrojowego i centralnego, a następnie odstawić ją. Próby odstawienia należy ponawiać co najmniej co 12 h, kiedy stan pacjenta jest stabilny przy małej dawce tlenku azotu. Zbyt gwałtowne odstawienie niesie ze sobą ryzyko ponownego zwiększenia ciśnienia w tętnicy płucnej z następczą niestabilnością krążeniową. Sposób podawania. Do podania dotchawiczego i dooskrzelowego. Tlenek azotu podaje się drogą mechanicznej wentylacji po rozcieńczeniu mieszaniną tlenu i powietrza, przy użyciu zestawu inhalacyjnego do tlenku azotu. Zestaw inhalacyjny musi zapewniać stałe stężenie wdychanego leku, niezależnie od respiratora. W przypadku zastosowania respiratora noworodkowego o stałym przepływie, można to osiągnąć wprowadzając tlenek azotu o niewielkim natężeniu przepływu do wdechowego ramienia układu okrężnego respiratora. Wentylacja z przerywanym przepływem stosowana u noworodków może wiązać się z występowaniem gwałtownych skoków stężenia tlenku azotu. Zestaw inhalacyjny do tlenku azotu stosowany do wentylacji z przepływem przerywanym powinien być tak skonstruowany, aby nie dopuścić do gwałtownych skoków stężenia tlenku azotu. Stężenie wdychanego leku musi być stale mierzone w ramieniu wdechowym układu okrężnego blisko pacjenta. W tym samym miejscu musi być mierzone stężenie NO2 i FiO2. Ze względu na bezpieczeństwo pacjenta system alarmowy należy nastawić na odpowiednie parametry dla tlenku azotu (+/- 2 ppm od zaleconej dawki), NO2 (1 ppm) oraz FiO2 (+/-0,05). Monitorowanie tworzenia się methemoglobiny (MetHb). Pomiar stężenia MetHb należy wykonać w ciągu 1 h od rozpoczęcia leczenia tlenkiem azotu (u noworodków i niemowląt stosując analizator, który potrafi odróżnić MetHb od hemoglobiny płodowej). Dawkę tlenku azotu należy zmniejszyć oraz rozważyć zastosowanie preparatów redukujących (np. błękit metylenowy), jeżeli stężenie MetHb u noworodków i niemowląt wynosi >2,5%, a u dorosłych, jeśli stężenie MetHb wzrośnie do poziomu, który potencjalnie wywiera niekorzystny wpływ na dostarczanie tlenu. U noworodków i niemowląt zaleca się przeprowadzać pomiar stężenia MetHb raz na dobę lub co 2 dni. Monitorowanie wytwarzania się dwutlenku azotu (NO2). Bezpośrednio przed rozpoczęciem stosowania wymagane jest zastosowanie odpowiedniej procedury opróżniającej instalację z NO2 Stężenie NO2 należy utrzymywać na możliwie najniższym poziomie i zawsze <0,5 ppm. Jeżeli stężenie NO2 wynosi >0,5 ppm, należy sprawdzić, czy instalacja działa prawidłowo, ponownie wykalibrować analizator NO2 oraz w miarę możliwości zmniejszyć dawkę tlenku azotu i (lub) FiO2. |
