| Wskazania (w tym pkt 4.1 ChPL) |
Leczenie groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca, takich jak: zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White'a; migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, jeśli inne leki nie mogą być zastosowane; komorowe zaburzenia rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), jeśli inne leki przeciwarytmiczne są nieskuteczne. Amiodaron podaje się dożylnie, jeśli konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub jeśli podawanie doustne leku nie jest możliwe. |
| Dawkowanie |
Dożylnie. Wstrzyknięcie dożylne. Podawać jedynie w nagłych sytuacjach: ok. 5 mg/kg mc., tj. 150-300 mg w 10-20 ml 5% roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 min wstrzyknięciu. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 min, nawet jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg), ze względu na ryzyko wystąpienia zapaści krążeniowej. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w infuzji dożylnej. Za wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej wstrzyknięcie dawki amiodaronu powinno trwać minimum 3 min. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa. W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg mc.), rozcieńczając odpowiednią objętość roztworu w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się w formie bolusu dożylnego. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć dożylne podanie dodatkowej dawki amiodaronu, wynoszącej 150 mg (lub 2,5 mg/kg mc.). Infuzja dożylna. Dawka nasycająca wynosi zwykle wynosi 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% roztworu glukozy w infuzji trwającej od 20 min do 2 h. Infuzję można powtarzać 2-3 razy na dobę. Szybkość infuzji należy ustalić na podstawie uzyskanego skutku działania leku. Działanie terapeutyczne pojawia się w ciągu kilku pierwszych min i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji. Dawka podtrzymująca wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600-800 mg/24 h do 1200 mg/24 h) w infuzji w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni. W każdym przypadku należy dążyć do podawania minimalnej skutecznej dawki. Zmiana z podawania dożylnego na doustne: gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt terapeutyczny należy rozpocząć jednoczesne podawanie doustne amiodaronu w zwykłej dawce nasycającej (3 x 200 mg na dobę); dawkę podawaną dożylnie należy zmniejszać stopniowo. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci - nie zaleca się stosowania. Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, podawanie preparatu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat jest przeciwwskazane. Sposób podania. Amiokordin w postaci roztworu do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie w ośrodkach intensywnej opieki dysponujących możliwością monitorowania kardiologicznego, defibrylacji i stymulacji serca. Lek należy stosować w infuzji dożylnej. W przypadku infuzji ciągłej lub powtarzanej, amiodaron należy podawać przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć niepożądanych reakcji w miejscu podania. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i zapaści krążeniowej, amiodaron we wstrzyknięciu dożylnym można podawać tylko w nagłych sytuacjach, jeśli inne leki są nieskuteczne, wyłącznie w oddziale intensywnej terapii, prowadząc ciągłe monitorowanie EKG. Preparat wykazuje niezgodność z fizjologicznym roztworem NaCl i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór amiodaronu o stężeniu <300 mg (2 ampułki) w 500 ml 5% roztworu glukozy nie jest stabilny i nie należy go stosować. Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. |
