| Dawkowanie |
Dożylnie. Terapeutyczne stężenie teofiliny we krwi wynosi 10-20 µg/ml (56-112 µmol/l). Stężenia powyżej 20 µg/ml (112 µmol/l) mogą być toksyczne. Dawkowanie powinno być dobierane indywidualnie i obliczane na podstawie beztłuszczowej mc. (tkanka tłuszczowa u dzieci 12%, u dorosłych 22%). Należy monitorować stężenie teofiliny w surowicy. Teofilinę można podawać w przerywanym lub ciągłym wlewie dożylnym z szybkością 5-10 mg/min, w czasie nie krótszym niż 1 h; nie podawać szybciej niż 25 mg/min. Wymagane stężenie teofiliny, uzyskane po podaniu dawki początkowej, utrzymuje się za pomocą dawki podtrzymującej na podstawie aktualnego stężenia teofiliny w surowicy. Jeśli pacjent wcześniej przyjmował teofilinę np. doustnie i posiada określone stężenie leku w osoczu, konieczne jest zmniejszenie dawki początkowej. Dorośli niepalący bez współistniejących chorób: dawka początkowa: 5 mg/kg mc./h; dawka na pierwsze 12 h: 0,6 mg/kg mc./h; dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h: 0,43 mg/kg mc./h. Dzieci od 10-16 lat oraz dorośli palący od niedawna: dawka początkowa: 5 mg/kg mc./h; dawka na pierwsze 12 h: 0,85 mg/kg mc./h; dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h: 0,7 mg/kg mc./h. Dzieci 6 mż.-9 lat: dawka początkowa: 5 mg/kg mc./h; dawka na pierwsze 12 h: 1,0 mg/kg mc./h; dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h: 0,85 mg/kg mc./h. Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca lub niewydolnością wątroby: dawka początkowa: 5 mg/kg mc./h; dawka na pierwsze 12 h: 0,4 mg/kg mc./h; dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h: 0,1 mg/kg mc./h. Inni pacjenci, w tym z przerostem prawej komory serca: dawka początkowa: 5 mg/kg mc./h; dawka na pierwsze 12 h: 0,5 mg/kg mc./h; dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h: 0,26 mg/kg mc./h. Podawać natychmiast po założeniu zestawu do wlewu. Dodatkowe preparaty należy wprowadzać przez wkłucie w tym samym miejscu butelki, w którym później zostanie umieszczony przyrząd do przetaczania. Dokładnie wymieszać. Postępować zgodnie z zasadami aseptyki. Nie należy przechowywać roztworów, do których wprowadzono dodatkowe preparaty. Preparaty do podawania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wizualnie, czy nie występują w nich cząstki stałe lub nie nastąpiła zmiana barwy. Przy wyborze dawki dla pacjentów w podeszłym wieku należy wziąć pod uwagę, że w tej grupie częściej występuje pogorszenie czynności wątroby, nerek lub serca, a także współistniejące choroby oraz równocześnie stosowane są inne preparaty. |
