| Dawkowanie |
Dożylnie. Rozpoczęcie i monitorowanie leczenia substytucyjnego powinno odbywać się pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawki i schemat dawkowania zależą od wskazań. Może być konieczne dostosowanie dawek, indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od uzyskanych efektów klinicznych. Może być konieczne dostosowanie dawki obliczonej na podstawie masy ciała u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Poniższe schematy dawkowania są wskazówkami. Dorośli i dzieci (0-18 lat). Leczenie substytucyjne w pierwotnych niedoborach odporności. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia stężenia minimalnego IgG (oznaczanego przed kolejną infuzją) o wartości co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji. Wyrównanie niedoboru przeciwciał (stężenie IgG stanu stacjonarnego) wymaga okresu 3-6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc. podawana jednorazowo, następnie stosuje się 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Do osiągnięcia stężenia IgG 6 g/l jest wymagana dawka rzędu 0,2-0,8 g/kg mc./miesiąc. Odstęp pomiędzy dawkami po osiągnięciu stanu stabilnego powinny wynosić 3-4 tyg. Oznaczenia i oceny stężeń minimalnych należy dokonywać w odniesieniu do częstości występowania infekcji. W celu zmniejszenia częstości występowania infekcji, konieczne może być zwiększenie dawki i dążenie do wyższego stężenia minimalnego. Wtórne niedobory odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. podawana co 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie minimalnych stężeń IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń. W razie konieczności dawkę należy dostosować, aby uzyskać optymalną ochronę przed zakażeniami. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem może być konieczne zwiększenie dawki. Zmniejszenie dawki można rozważyć, gdy pacjent pozostaje wolny od zakażeń. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 0,8-1 g/kg mc. w 1. dniu leczenia; dawkę tę można powtórzyć jednorazowo w ciągu 3 dni lub 0,4 g/kg mc./24 h przez 2-5 dni. W przypadku nawrotu choroby leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain Barre: 0,4 g/kg mc. dziennie przez 5 dni. Choroba Kawasakiego: pojedyncza dawka 2 g/kg mc.; pacjentom należy równocześnie podawać kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawki podtrzymujące: 1 g/kg mc. przez 1–2 kolejnych dni co 3 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2–4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4–8 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0–18 lat), nie różni się od dawkowania u dorosłych, we wszystkich wskazaniach polega na przeliczaniu na masę ciała i jest dostosowywane do odpowiedzi klinicznej. Dorośli. Zapalenie skórno-mięśniowe. Dawka 2 g/kg mc. podzielona na jednakowe dawki podawane w ciągu 2–5 kolejnych dni co 4 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzeniem nerek lub wątroby nie należy dostosowywać dawki (chyba że jest to uzasadnione klinicznie). Sposób podania. Podawać dożylnie w postaci infuzji z szybkością początkową 0,01 ml/kg mc./min przez 30 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. W przypadku dobrej tolerancji, szybkość podawania może być stopniowo zwiększana, maksymalnie do 0,12 ml/kg mc./min. U pacjentów narażonych na ryzyko wystąpienia niepożądanych działań zakrzepowo-zatorowych preparaty IVIg należy podawać z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej dawce. Uważa się, że pacjenci z zapaleniem skórno-mięśniowym są narażeni na większe ryzyko wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i w związku z tym należy ich ściśle monitorować, a szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,04 ml/kg mc./min. Linię do infuzji można przepłukać przed i po preparatu solą fizjologiczną lub 5% roztworem glukozy. Przed podaniem preparat należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. |
